KRIJGSGEVANGENE

KRIJGSGEVANGENE

Terug naar: de Homepage van Rob van Es voor méér informatie

Naar bladwijzers: Oorlogsrecht; krijgsgevangene-1; krijgsgevangene-2; krijgsgevangene-3

Moderne oorlog is geen 'oorlog' - Zelfstandige warlords - Losgebroken moordlust - Roofmoordenaar en lustmoordenaar - Filosofische typeringen.

Zie: Filosofie van de Hak op de Tak- aflevering 17

No. 173

De begrippen arbeid en werk betekenen in mijn gedachtegang achtereenvolgens dat de mens de aarde omzet tot zichzelf en dat dit omzettingsproces in het teken van het overleven is komen te staan. Deze laatste verandering is vooral kenmerkend voor de industriële cultuur van de westerse wereld. In deze wereld werkt men dus en naar eigen besef doet men dat om te overleven, om zijn brood te verdienen. Is door een of ander gelukkig toeval, een erfenis, een hoofdprijs in de loterij of een geslaagde bankoverval, het brood aanwezig, dan houdt men gewoonlijk op met werken. Het is dan niet meer nodig... In de vroegere agrarische wereld, die in Nederland zelfs nog standhield tot enige tientallen jaren in de 20ste eeuw, stonden de activiteiten veel meer dan in de industriële wereld in het teken van het omzettingproces, zeg maar: van de arbeid. Dat wil niet zeggen dat de mensen uit die periode volwassener waren dan de huidige mens (dat kan immers niet!), maar wel wil het zeggen dat men een meer onbevangen kijk op de werkelijkheid had. In alle kinderlijkheid bevond men zich dichter bij de waarheid, zoals dat overigens doorgaans het geval is met jonge culturen en nieuwe inzichten. De mensen vinden het dan gevoelsmatig vanzelfsprekend dat zij doen wat zij doen, het behoort nu eenmaal bij hun leven en daardoor zijn zij ook weinig gericht op uitwendige belangen. Het is een naar binnen gerichte zaak. De industriële periode zette zich werkelijk door aan het einde van de 18e eeuw, tegelijkertijd met de Verlichting. Zij verdrong stap voor stap de agrarische periode die al in het grijze verleden begonnen was, toen de mensen in de gaten hadden gekregen hoe zij bepaalde gewassen konden verbouwen en zich min of meer vast gingen vestigen. Het was toen dat men effectief overging tot het omzetten van de aarde om er een zaak van mensen van te maken. Uiteraard wist men dat niet te vertellen, maar het zelfbewustzijn had ongeweten een agrarische gerichtheid gekregen.

Die gerichtheid werd na verloop van tijd wat meer bewust in de mensen en dat leidde ertoe dat bepaalde machthebbers gingen uitleggen dat de bedoeling van de arbeid was dat er voor die machthebbers geproduceerd moest worden. Daarmee kreeg de agrarische gerichtheid een uitwendige bedoeling: men ging de akker bewerken ten behoeve van iets anders. Die verwording is het doorbreken van het feodale tijdperk. De boeren waren er voortaan voor de heren en niet langer voor zichzelf en de rond hen aanwezige gemeenschap. Dat echter was alleen maar wat men ervan maakte, in feite bleven de boeren, cultureel gezien, voor zichzelf gewoon een met de akker. Nu het industriële denken zich doorgezet heeft is die vanzelfsprekende betrokkenheid bij de aarde, de natuur en de seizoenen geheel en al verdwenen: de boer is ook een technicus, een manager en een econoom geworden. Hij produceert allang niet meer voor zichzelf en zijn gemeenschap, maar voor iets abstracts als de wereldmarkt. De volgorde is deze: er breekt iets door in de mensen; zij gaan daarmee onbevangen aan de slag zonder zich af te vragen waarom zij dat doen en daardoor is hun gedoe in sterke mate in overeenstemming met de verhoudingen in de werkelijkheid; na verloop van tijd gaan de mensen zich echter wel afvragen waarom zij doen wat zij doen en dan verdwijnt het vanzelfsprekende om plaats te maken voor allerlei bedachte verklaringen; omdat dergelijke verklaringen onvermijdelijk verwijzen naar iets uitwendigs kunnen buitenstaanders zich opwerpen als belanghebbenden; als er eenmaal uitwendige belangen in het spel zijn verwordt zo de arbeid tot werk. De verwording tot werk is niet alleen op te merken in de agrarische wereld. Ook de daarop volgende industriële wereld vertoont hetzelfde patroon.

Aanvankelijk, zeg maar begin 19e eeuw, werden de industriële producten met grote zorg gemaakt door vaklieden die hun persoonlijke kwaliteiten inzetten voor een goed product. Er is daarvan tegenwoordig nog het een en ander over en dat is zo bijzonder van kwaliteit en technisch inzicht dat men die overblijfselen in musea bijeenbrengt. Stoommachines bijvoorbeeld. Maar al spoedig namen buitenstaanders de zaak over en daarmee vervreemdde de arbeid tot werk - aanvankelijk zelfs van een onvoorstelbare onmenselijkheid die net zolang voortduurde tot de arbeiders zich gingen verzetten en hun rechten gingen opeisen, zo goed en zo kwaad als het ging.. De industriële wereld staat op het ogenblik op instorten. Het is niet alleen in Oost-Europa dat dit gebeurt, hoewel menigeen dat denkt op grond van de misvatting dat de industrie en economie aldaar op socialistische leest geschoeid waren. In feite echter stort de industriële wereld overal in doordat men zozeer vervreemd is van de arbeid dat de productie in een luchtledig is terechtgekomen. De producten zijn middel tot economische macht geworden in plaats van een levensmiddel dat ertoe dient de aarde leefbaar en de arbeid, het omzetten tot mens, mogelijk te maken. Een op een ander terrein liggend voorbeeld van verwording op grond van bewustwording is te vinden bij de democratie. Deze was aanvankelijk nog zo kinderlijk en intuïtief dat er een groot aantal maatregelen werden aangenomen die in alle opzichten redelijk genoemd kunnen worden. Zo behoefde niemand zich bij de overheid te legitimeren omdat zijn lijfelijke aanwezigheid voldoende was en ook omdat niemand gedwongen kon worden aan zijn eigen veroordeling mee te werken. Ook was de woning volstrekt verboden terrein voor de overheid; de politie mocht slechts op rechterlijk bevel een woning betreden. Niemand behoefde eigen onschuld aan te tonen en dergelijke. Er was - en daar gaat het om - een behoorlijk sterk rechtsgevoel. Anderzijds getuigden bijvoorbeeld socialisten van een bijzonder radicale kijk op de staat, een kijk die thans zelfs voor asociaal, onverantwoord, onredelijk en zelfs wel misdadig zou worden uitgemaakt.

Van al deze inzichten is thans nauwelijks nog iets over: het nadenken erover heeft alles doen verworden tot iets uitwendigs en zogenaamd wetenschappelijks, waarbij in feite niemand zich nog betrokken voelt. De ontwikkeling van het denken over de ethiek van de oorlog kan ook als voorbeeld dienen van verwording die samengaat met en gevolg is van het zich bewust worden door de mensen van verhoudingen die zij aanvankelijk slechts aangevoeld hebben. Wat betreft de oorlog bijvoorbeeld is het op een gegeven moment zelfs zover gekomen dat men een bepaald oorlogsrecht opgesteld heeft. Daarin werd onder andere verboden open steden te beschieten of te bombarderen, op gewonden en hun verzorgers te schieten, krijgsgevangenen voor oorlogsdoeleinden in te zetten en dergelijke. Langs allerlei intellectuele smoesjes is het inmiddels voor zo ongeveer iedereen vanzelfsprekend geworden dat de burgerbevolking gegijzeld kan worden met terreurbombardementen en intercontinentale nucleaire raketten die dreigend op haar gericht zijn. De bedoeling van deze voorbeelden is te laten zien dat er steeds nieuwe verhoudingen aan de oppervlakte komen en dat die aanvankelijk betrekkelijk zuiver gelden, om na enige tijd bewuster te worden en daarmee als onderwerp van het denken te gaan fungeren, een ontwikkeling die onherroepelijk tot verwording leidt - uiteraard omdat het analytische denken de zaak niet verheldert maar stukmaakt. En zo is ook de sfeer van het begrip arbeid langzamerhand teruggedrongen naar het terrein van de hobby die tot nu toe nog steeds belangeloos is gebleven. Die belangeloosheid is al zozeer uit het beeld verdwenen dat zelfs menig historicus al niet meer weet dat bijvoorbeeld de gilden er destijds waren om de kwaliteit te beschermen en niet om de prijzen te bewaken! In wezen berustte de argumentatie dus niet op het begrip werk, maar op het begrip arbeid.

Passage uit: Beweging en Verschijnsel deel 3

Naar bladwijzers: Oorlogsrecht; krijgsgevangene-1; krijgsgevangene-2; krijgsgevangene-3

Moderne oorlog is geen 'oorlog' - Zelfstandige warlords - Losgebroken moordlust - Roofmoordenaar en lustmoordenaar - Filosofische typeringen.

Zie: Filosofie van de Hak op de Tak- aflevering 17

*************************************

No. 39

Ficties vroeger en nu

In de oudheid en in niet westerse culturen, voor zover die nog bestaan, komen tal van fictieve elementen voor, overal namelijk waar men betrekkingen tussen bepaalde verschijnselen dacht te herkennen. Voor Indianen in Amerika was er een betrekking tussen het uitvoeren van rituelen en de komst van de regen. Dat was uiteraard een fictie, duidelijk herkenbaar en aantoonbaar. En dat geldt in het algemeen voor alle vroegere en niet-westerse religies. Maar al die ficties tastten het wereldbeeld als één samenhangend, doorgaans als moederlijk beleefd, geheel niet aan. Het waren interpretaties van dat samenhangende geheel. Men gaf, zo nauwkeurig en zo helder mogelijk, een verklaring van datgene dat men als werkelijkheid zag en het gaat niet aan zoiets vanuit onze opvattingen belachelijk te maken en zeker niet als wij ons realiseren hoe door en door fictief wij zelf bezig zijn. De werkelijkheid zelf, als objectief gegeven, gaat niet kapot door onze analyse, hoogstens bij een noodlottige ontwikkeling gaat onze planeet er aan. Maar daarom gaat het nu niet, het gaat om de cultuur, om de wijze waarop mensen hun wereld beleven en wat zij daarover denken. En dan is te zeggen dat de moderne cultuur geen interpretatie van de werkelijkheid als een samenhangend geheel oplevert, maar een interpretatie van een steeds meer niet-samenhangende zaak, waardoor die interpretatie fictief wordt. Dus : in de moderne cultuur is de werkelijkheid qua denken zelf fictief geworden, maar in de andere culturen zijn alleen maar de interpretaties fictief. Dat laatste komt natuurlijk in de moderne cultuur ook voor, maar dat doet er niet zoveel toe omdat alles een slag in de lucht is. Er zijn foutieve denkbeelden en redelijk goede, men is in staat een groot aantal afgrijselijke ontwikkelingen te herkennen en te vrezen en zelfs af te wijzen, maar men is niet in staat er achter te komen waar dat allemaal vandaan komt, zodat men bijgevolg ook met onmogelijke oplossingen aan komt zetten.

Enkele voorbeelden

Het is treurig om te zien hoe verward men reageert op het gebruik van drugs. Die middelen zijn altijd en overal gebruikt, denk maar aan de opiumkitten van het vroegere China. Maar in het westen zijn de drugs, vooral in de vorige eeuw en het begin van deze eeuw, een voorrecht van bepaalde elites geworden. Kunstenaars, artsen, staatslieden en rijkelui hebben er ontzaglijk veel gebruik van gemaakt. Ik denk dat dit meespeelt in de reactie van tegenwoordige elites op het drugsgebruik en dat er daardoor een schijnheilig gedrag ontstaan is. Ten aanzien van de drank is men veel minder schijnheilig, maar dat is dan ook nooit als een élitair privilege beschouwd. Die elitaire schijnheiligheid is er de oorzaak van dat men de drugs moet verbieden en niet wil erkennen dat het vrijgeven ervan vrijwel het gehele probleem terugbrengt tot wat het werkelijk is: een individueel probleem van bepaalde mensen, die geen raad weten met de verwarrende, bedreigende, onsamenhangende wereld waarmee zij geconfronteerd worden. Die bepaalde personen lopen een groot risico door hun vlucht in de drugs, vanwege de enorm verslavende werking ervan, maar het is en blijft hun zaak, hoe ellendig wij het ook vinden. Maar men heeft er een criminele zaak van gemaakt met alle gevolgen van dien. Er zou geen misdadige handel zijn als de zaak zelf niet als misdadig gesteld zou zijn door elites die eigenlijk vinden dat het hun privilege is om drugs te gebruiken. Vaak gebruiken ze zelf wel!

Maar intussen doet men toch alsof men de bevolking wil beschermen tegen dit gevaar, en neemt de éne inefficiënte maatregel na de andere. Er is ook een voorbeeld van hypocrisie te geven wat betreft het drankmisbruik. In de twintiger en dertiger jaren werd er verschrikkelijk gedronken, overigens ook in samenhang met de armoede en uitzichtloosheid van de bevolking. Toen is men allerlei campagnes gestart, maar niet om het welzijn van de mensen te bevorderen: zij verschenen s maandags niet op het werk omdat zij hun roes lagen uit te slapen. De economie leed schade! En op het ogenblik dreigt de hulpverlening te duur te worden. Maar let op: het gaat er niet om drugs en drank als iets onschuldigs voor te stellen, het gaat er om dat persoonlijke zaken, hoe ellendig ook, voorgesteld worden als maatschappelijke en dat men de goede zaak zou dienen door strafmaatregelen te nemen. Een ander voorbeeld vinden wij in het terrorisme. De moderne terrorist vertoont zich als een soldaat, tot de tanden bewapend, doorgaans grondig getraind, gehoorzaam aan zijn superieuren en voorzien van een ideologie. Hij wil, als hij gepakt wordt, als een krijgsgevangene of in ieder geval als een politiek gevangene beschouwd worden want dan kan men hem zijn misdaden niet aanrekenen, zoals dat bij alle soldaten het geval is. Uiteraard heeft zo’n soldaat een vijand en die moet bestreden worden. Tot zover zou het allemaal nog kunnen; het is waanzin die tot nu toe nog steeds heel gebruikelijk is in deze wereld. Maar nu komt het: onze dappere strijder trekt vervolgens ten strijde tegen mensen die helemaal zijn vijanden niet zijn, vakantiegangers in een vliegtuig, ongewapend en vredelievend, biddende Joden in een synagoge, mensen die op een terras een biertje drinken. De held DOET ALSOF hij vijanden heeft zonder het zelf in de gaten te hebben; zijn hele gedoe is fictief, mist in feite elke realiteit. De confrontatie met echte vijandelijke soldaten wordt zorgvuldig vermeden, neen, een bus met schoolkinderen opblazen, dat is nog eens een heldendaad! Men doet alsof men oorlog voert. Je kunt het begrip doen alsof in de praktijk heel goed hanteren als je naar onze wereld kijkt. Overal zie je het doen alsof: doen alsof je geneesmiddelen ter genezing van zieke mensen maakt, doen alsof je de derde wereld wilt helpen, doen alsof je tegen de apartheid bent, doen alsof je het land bestuurt, doen alsof je je kiezers vertegenwoordigt, doen alsof je een kunstenaar bent, enzovoort, en dan in de stellige overtuiging verkeren werkelijk met de zaak zelf bezig te zijn. Maar dat bezig zijn gaat in feite niet verder dan er over praten, vergaderen, nota’s schrijven en modellen opstellen. Het is natuurlijk een feit dat het willekeurig doodschieten van mensen moet ophouden. Je moet dus iets (gewelddadigs) doen tegen het terrorisme. Maar je moet je niet verbeelden dat je daarmee de zaak zelf uit de wereld kunt helpen. Je bent bezig met symptoombestrijding en, hoe nodig dat onder omstandigheden ook is, het is geen genezing. Het terrorisme is één van de symptomen van een fictieve cultuurgesteldheid, het is een vorm van het doen alsof. Dat betekent dat allerlei vormen van terreur gaandeweg in hevigheid toe zullen nemen, zoals zich ook al af begint te tekenen. Ook de officiële militairen treden steeds meer terroristisch op: wat is het dreigen met en eventueel het gebruik maken van nucleaire vernietigingswapens anders dan terreur? Men doet alsof men op militaire wijze oorlog voert, maar in feite terroriseert men. Wij leven allemaal nu op deze wereld en wij hebben geen keus. We zullen dus tegen allerlei zaken concreet weerstand moeten bieden. Maar de grond van de ellende ligt in de fictie en de genezing daarvan moet in het denken gezocht worden, niet door het eenzijdige analytische denken af te schaffen (wat onmogelijk is), maar door het echte denken te gaan beoefenen, hetgeen neerkomt op analyseren BINNEN het samenhangende geheel en niet analyseren VAN het geheel.

No. 40

Fictie en organisatie

In verband met het feit dat de zogenaamde betrekkingen bij nadere beschouwing fictief blijken te zijn, en het feit dat wij in onze moderne cultuur in toenemende mate in termen van betrekkingen zijn gaan denken, is het goed om de gangbare opvattingen over het begrip organisatie eens nader te bekijken. Daartoe wil ik op voorhand de volgende drie punten onder de aandacht brengen: 1e men denkt wat betreft de organisatie steeds van bovenaf, 2e men stelt als norm dat men de organisatie moet kunnen beheersen, met behulp van bepaalde berekeningen, en 3e het voortdurende mislukken van Opgezette organisaties op grond van de fictie, die overigens niet als zodanig herkend wordt. Deze drie aspecten van het organisatiebegrip hangen uiteraard ten nauwste met elkaar samen, maar ik wil toch proberen ze enigszins los van elkaar te bespreken.

Het beheersen

Het woord beheersen ligt in het spraakgebruik. Het is echter een beetje versluierend, evenals het woord besturen In feite gaat het namelijk over het uitoefenen van absolute macht over een organisatie en die macht wordt mogelijk gemaakt door het nauwkeurig berekenen van de betrekkingen tussen de elementen van een organisatie. Die absolute macht heeft een geheel ander karakter dan die van een tiran of een dictator. Zo iemand organiseert ook wel allerlei, maar die organisatie gebruikt hij als middel om de elementen, in feite dus de mensen, in zijn macht te krijgen. Doorgaans organiseren dictators dan ook alleen maar terreurprogramma’s, terwijl van het organiseren van een functionerende maatschappij (vanuit welke doelstelling dan ook) niet of nauwelijks sprake is. Alle dictaturen, van zowel links als rechts, helpen het maatschappelijk leven zonder mankeren naar de knoppen. Ik bedoel: het mislukt in het licht van hun eigen doelstellingen. De oorzaak ligt dus bij het zoeken van macht over de individuele mensen. Overal waar men er sinds het begin van de 20ste eeuw toe overgegaan is de organisatie van de maatschappij primair te s tellen kan je zien dat het wel gelukt is en alweer: ongeacht de vraag of je het met een bepaalde organisatievorm eens kunt zijn of niet. Gelukt is het in de westerse landen. Natuurlijk moet je dat zien vanuit de optiek van de elites die het management in handen hebben; zie je het vanuit de gewone mensen, dan blijkt de zaak volkomen onhoudbaar te zijn omdat het de verkeerde organisatie is die zich doorgezet heeft. Maar die verkeerde organisatie heeft (voorlopig) wel succes. Het lukt zelfs om er bij verkiezingen een meerderheid van stemmen mee binnen te halen. De door mij bedoelde vorm van absolute macht is dus die van de managers en niet die van de dictators. Voor die managers gaat het om de organisatie en niet in de eerste plaats om de mensen; zij houden dan ook staande dat er in de westerse staten vrijheid heerst, d.w.z. individuele vrijheid, maar iedereen kan aan den lijve voelen dat je, wat betreft de door de staatkundige organisatie gestelde eisen en verplichtingen, geen enkele kant uit kunt. Je behoeft de baas niet meer met de pet in de hand te groeten, je bent niet meer verplicht een bepaalde godsdienst aan de hangen en dergelijke, maar je bent wel verplicht een groot aantal organisatorische verplichtingen na te komen, meestal in de vorm van formulieren die je almaar in moet vullen. Je bent een administratief nummer geworden en de tijd van de persoonlijke, lijfelijke onderworpenheid is voorbij. Het is tekenend dat steeds meer mensen het regeringsapparaat benoemen met het woord administratie, een organisatorische term. Hoewel het de moderne managers om het beheersen van de organisatie gaat en ook te constateren is dat de moderne organisatie redelijk functioneert, kan en moet je je wel afvragen ter wille van wie zo’n systeem opgezet is en dan moet natuurlijk het antwoord luiden: ter wille van de moderne elites en zeker niet ter wille van de bevolking. Dit feit wordt uiteraard zoveel mogelijk versluierd, hoewel op te merken valt dat men sinds enige tijd openlijker en cynischer van het elitaire eigenbelang blijk geeft. Vooral in de Verenigde Staten komt dat schaamteloos voor de dag. Als je aan het hoofd staat van een organisatie kan je alleen maar absolute macht daarover hebben als je hem door en door kent en als je er voor zorgt dat die organisatie optimaal draait. Men is dus steeds bezig het functioneren te verbeteren en men probeert angstvallig te vermijden dat maatregelen de zaak kunnen stagneren. Het hoofd van zo’n organisatie kan dus niet naar willekeur (zoals een dictator) handelen; hij moet zelfs wetenschappelijk exact te werk gaan. Daarbij moet hij bovendien de verschillende elementen zo goed mogelijk tot hun recht laten komen en dat betekent voor die elementen: kennis van zaken. Nogmaals :dit alles versluiert in hoge mate het feit dat de hele zaak er toch is voor de elites en niet voor de mensen. Door die versluiering verlenen verreweg de meeste mensen betrekkelijk veel medewerking aan het systeem en zij voelen zich gevleid medewerker genoemd te worden. Dat die medewerkers welbeschouwd niet meer zijn dan brandstof voor de organisatie en dat zij na vele jaren medewerking vrijwel geheel opgebrand zijn is ook iets dat nauwelijks meer opgemerkt wordt. In zekere zin kan je zeggen dat de machtsuitoefening van een dictator menselijker is dan die van een manager omdat die dictator altijd nog met mensen bezig is, zij het op een uitermate negatieve manier. Dat is dan ook de reden dat op de misdadigheid van zo’n dictator veel hartstochtelijker gereageerd wordt door de mensen, terwijl zij tegen de macht van de manager amper bezwaar hebben. Die macht is immers abstract geworden en heel ongrijpbaar omdat hij op de betrekkingen tussen de mensen stoelt en zelfs onbewust als fictief ervaren wordt. De vervreemding is derhalve in een moderne organisatiestaat groter dan onder dictatoriale omstandigheden. Vervreemdend is overigens ook dat de talenten van de mensen nauwelijks meer in tel zijn: verlangd worden opleiding, kennis en een bepaald gedrag en in principe uit den boze zijn zaken als creativiteit, vindingrijkheid, fantasie en eigen initiatief. Je behoeft voor een bepaalde functie geen talent meer te hebben maar een opleiding en een dergelijke opleiding is helemaal verzopen in de overdraagbare kennis zonder ook maar het geringste beroep te doen op de feeling, het aangeboren inzicht van de student. Je behoeft nergens meer aanleg voor te hebben, hoogstens de aanleg om veel dingen in je op te kunnen nemen. Overigens kan een computer zoiets veel beter... In het moderne organisatiebegrip gaat het dus niet over de mensen zelf, maar over de betrekkingen tussen de mensen. De zaak moet zo soepel mogelijk draaien en het welzijn van de afzonderlijke mensen komt pas daarna aan de orde. Zelfs de vakbonden, die er toch eigenlijk heten te zijn voor het welzijn van de mensen, onderschrijven de stelling dat eerst de industriële organisatie in orde moet zijn wil het de mensen beter gaan en dus zijn zij het ermee eens dat die zogenaamde economie, ten koste van de burgers, met enorme bedragen gesteund wordt. De vraag waar de voorheen verdiende gigantische kapitalen gebleven zijn wordt niet gesteld en zelfs bijna onzedelijk gevonden. En men ziet er gemakshalve langsheen dat de verbetering van de economische organisatie op geen enkele wijze het welzijn van de mensen bevorderd heeft, integendeel! Anderzijds geldt dat je de mensen niet al te zeer kunt laten verpauperen...

Passage uit: De ontwikkeling van de West Europese Cultuur

Naar bladwijzers: Oorlogsrecht; krijgsgevangene-1; krijgsgevangene-2; krijgsgevangene-3

Moderne oorlog is geen 'oorlog' - Zelfstandige warlords - Losgebroken moordlust - Roofmoordenaar en lustmoordenaar - Filosofische typeringen.

Zie: Filosofie van de Hak op de Tak- aflevering 17

********************************************

45.