TREFWOORDEN " P "

We hebben gezien hoe er, met het verschijnen van de mens op de aarde, een onmogelijk geval zijn intrede deed in de natuur. Een geval waarvoor het overleven een OPGAVE bleek te zijn omdat het op geen enkele natuurlijke wijze op het leven in de natuur was toegerust. Een geval dus ook dat het moest hebben van zijn niet-natuur-zijn en dus van zijn niet-materieel geaarde kwaliteiten. Nu is het opmerkelijk dat in de overal op de wereld optredende "paradijsverhalen" een duidelijke tekening van de situatie, waarin die "eerste mens" verkeerde, werd gegeven. In de westerse christelijke cultuur kent men vooral het paradijsverhaal uit Genesis. In dat verhaal is er sprake van een gelukzalige toestand waarin de eerste mensen zich bevonden, geheel samenvallend met de hen omringende natuur, die op geen enkele wijze bedreigend was. De opgave om te overleven ontbrak dus. Die opgave wordt pas dan een realiteit als de mensen zich laten verleiden om aan "god" gelijk te worden en dus kennis te verkrijgen "omtrent goed en kwaad". Vanaf dat moment wordt het overleven een zaak die "in het zweet uws aanschijns" verwerkelijkt moet worden; de vrouwen zullen "met smart" baren en er zal "vijandschap" zijn.

Het is uit met het paradijselijke, want de "zonde" heeft zijn intrede gedaan. Het verhaal draait om het samenspel van een viertal grootheden. Ten eerste is daar de….

Voor meer informatie : als eerste De ontwikkeling van het denken en vervolgens Vrouw en Wereld

parlementaire democratie

Onze parlementaire democratie is een betrekkelijk redelijk antwoord op het vraagstuk van “de toekenning van macht”. Natuurlijk gaat ook deze redelijkheid - zoals met alle redelijkheid het geval is - niet verder dan hij gaat. Omdat het geen levende maar een uitgedachte zaak is kan hij slechts gerealiseerd worden door middel van woorden, redelijke woorden die gemakkelijk kunnen verbloemen wat er werkelijk aan de hand is. Een plausibel beroep op het welzijn van de staat is doorgaans voldoende om macht toebedeeld te krijgen. De zogenaamde verkiezingsstrijd is niets anders dan de poging van redelijke mensen om elkaar met goede argumenten te overtroeven teneinde te verwerven wat zij werkelijk zoeken: macht.

Voor meer info. Zie:

dictatuur van de partij

Tenslotte onderscheid ik nog de moderne progressieve mens, en die mens maakt er een begin mee de zichzelf opgelegde beperkingen op te heffen, waarbij als eerste dit moment op de voorgrond treedt dat deze mens wil functioneren in de maatschappij waarin hij leeft. Hier heeft de vrijheid dus een functionele betekenis en het is tot deze betekenis dat de cultuurontwikkeling van de mensheid in onze dagen gekomen is.

Die ontwikkeling gaat in de toekomst verder totdat tenslotte de laatste mogelijkheden zijn waargemaakt, maar speculeren op deze mogelijkheden heeft in de praktijk van het maatschappelijk leven geen zin, juist omdat het voorlopig alleen nog maar mogelijkheden zijn en nog lang geen werkelijkheden. Voorlopig moeten wij nog genoegen nemen met het feit dat er een overheid boven ons staat en dat wij doormiddel van een keuze moeten bepalen welk karakter die overheid zal hebben. En dan ligt het in de logica dat wij moeten proberen een overheid te kiezen die zoveel mogelijk overeenkomt met datgene dat zich in ons tijdsgewricht aan het realiseren is. En elke overheid die zich vanuit allerlei opvattingen niet met de huidige ontwikkeling wenst bezig te houden - en die dus noodzakelijk teruggrijpt op vroegere normen - moet de macht zoveel mogelijk worden onthouden. De moderne progressieve mens noemt zich graag socialistisch, maar terecht wijzen velen er op dat zijn streven weinig met socialisme te maken heeft.

Terecht, voor zover we onder socialisme verstaan: democratisch socialisme. Want de progressieve mens lost, in zijn wil om te functioneren, in zijn wil om volwaardig naar eigen krachten méé te doen, de beperkingen van de groep op. Of, zo u wilt; ontkent de dictatuur van de partij. Wij zien dan ook dat er bij de progressieven weinig eenheid is en dat het steeds weer onmogelijk blijkt één gesloten front te vormen tegen aan de mens vijandige manipulaties. Telkens weer verbreekt de progressieve mens het verband van de groep, en dit is logisch omdat die mens zelf als individu wil functioneren. Het gaat hem er steeds om zijn eigen menselijke kwaliteiten tot bewustzijn te brengen en daarbij spoort hij de anderen er toe aan hetzelfde te doen. Hij beseft dat alleen dan een maatschappij kan deugen als een ieder naar zijn volle vermogen meedoet. Wij zien dus een zich oplossen van de groep ter wille van een werkzaamheid in de afzonderlijke mensen. Die werkzaamheid ligt uiteraard aan de basis van de maatschappij en het is begrijpelijk dat hij duidelijke anarchistische trekken vertoont...

Voor meer info, zie: Voor welke vrijheid kiest U? en Robot denken

Partijpolitiek

Als conclusie van onze gedachtegang over de begrippen groep, individu, egoïst en dergelijke moet logischerwijs ook meegerekend worden dat het steeds gaat om de mens als enkeling, die zich ontwikkelt tot een volwassen mens: de individu, een ontwikkeling die manifest wordt in de cultuurgeschiedenis. Het is deze individu om wie alles draait en dat komt ook bij het anarchisme voor de dag als iets essentieels. Als je aan iemand die politiek denkt, zoals de meeste moderne mensen doen zonder dat dit overigens behoeft te betekenen dat zij zich in de praktijk bezig houden met de concrete partijpolitiek, vraagt of het waar is dat de mens zichzelf bestuurt, zal hij onmiddellijk een bevestigend antwoord geven. Hij zal daarbij wijzen op de gangbare democratie waarin volgens hem de mensen, via verkiezingen, de gang van zaken en het beleid bepalen. Die worden volgens hem niet bepaald door marsmannetjes of andere buitenaardse wezens, terwijl een god, als hij inderdaad de wereld zou regeren, dat toch doormiddel van de mens zou moeten doen. Kortom, volgens het gebruikelijke denken is het wel degelijk de mens zelf die de wereld, en dus zichzelf, bestuurt en hij doet dat doormiddel van allerlei instellingen. Terechte vragen zoals de vraag of een dergelijke voorstelling van zaken wel overeenkomt met de realiteit, of de vraag of de mensen inderdaad medezeggenschap hebben, laat ik nu buiten beschouwing omdat het in ieder geval waar is dat we te doen hebben met puur mensenwerk.

Aan de gedachte de mens bestuurt zichzelf moet dus nog iets toegevoegd worden en dat is nu juist het gegeven dat het over de mens als individu gaat. De verhouding ligt dus zo dat jij jezelf bestuurt en dat ik dat ook doe, en pas wanneer dat het geval is kun je spreken van anarchisme. Als dit anarchisme op den duur tot een zelfbewuste zaak is uitgegroeid is het noodzakelijk onmogelijk geworden dat de ene mens over de andere macht uitoefent. Ook ons huidige democratische systeem kan dan niet langer in stand gehouden worden omdat het door en door een machtssysteem is. Ons begrip democratie slaat immers alleen maar op het legitimeren van de macht en niet op de macht zelf. Tot op heden richt het (theoretische) anarchisme zich vrijwel uitsluitend op het laatstgenoemde aspect van de maatschappij.

Men pretendeert wel zonder macht te denken, maar intussen houdt men blijmoedig staande dat de afzonderlijke mensen, die de basis vormen, vertegenwoordigd moeten worden door afgevaardigden, die weliswaar een beperkte en tijdelijke macht hebben, maar die toch via hun volmachten macht hebben en uitoefenen. Hoewel een dergelijk systeem verre te verkiezen is boven ons huidige is het toch een machtssysteem, in feite geen absoluut maar een relatief. En ook in dat systeem komt onvermijdelijk de mens als individu in de verdrukking. Voor meer info. Zie: De grote vierslag

De moderne mens: Zo laat zich in de moderne mens gelden dat hij zelf zijn wereld op moet bouwen. De politici zijn dan ook volop daarmee bezig, maar : de wijze waarop dat geschiedt en de doelstellingen die daarbij gelden deugen, filosofisch gezien, niet. De mensen zijn op de verkeerde manier met het goede bezig... Hoe begrijpelijk en logisch verklaarbaar het ook is, de mensen zouden eigenlijk nergens waarde aan moeten toekennen, omdat zij wezenlijk nihilistisch zijn.

Een argument voor deze gedachte heb ik al gegeven: het toekennen van waarde doet de absolute onafhankelijkheid van de mens teniet. Je zou dat het persoonlijke argument kunnen noemen. Er is echter ook nog een universeel argument, een argument dat dus betrekking heeft op de werkelijkheid zelf. Als je namelijk aan iets waarde toekent maak je dat iets tot een bijzonderheid, een zaak die uitgelicht is uit het onderlinge verband der verschijnselen in de werkelijkheid. Je stelt die waardevolle zaak als iets dat belangrijker is dan de rest. Daarmee heb je de werkelijkheid verbroken. Voor nadere informatie: Zie… en lees ook eens: nihilisme

De godsdiensten, die de mensen aanhangen, zijn allemaal ingeprente ficties, die in feite maar één ding beogen: gehoorzaamheid. Zogenaamd gehoorzaamheid aan de goden, maar… in werkelijkheid aan de godenmakers. Het zijn niets anders dan machtssystemen, die tot op de dag van vandaag uitermate bevredigend functioneren.

Bevredigend, in de eerste plaats voor de machthebbers, maar toch ook voor de ondergeschikten, die zich blijkbaar veilig voelen onder de hoede van een liefdevolle vader. Die vader, overigens, geeft van zijn "liefde" blijk volgens alle regels van de "zwarte pedagogie": hij behandelt zijn kinderen wreed om hun liefde op de proef te stellen, hij vraagt voortdurend bewijzen van hun liefde voor hem, hij tuchtigt hen met harde hand, maar ook maakt hij zijn kinderen gelukkig als zij onvoorwaardelijk aan zijn wil gehoorzamen. Dat is volgens ieder weldenkend mens een uitgesproken pervers gedrag, maar volgens zijn slachtoffers het toppunt van rechtvaardigheid, al geven zij toch ook wel toe dat het een ondoorgrondelijke rechtvaardigheid is. Voor meer informatie, zie: Hoe zit het nou met God

Pim fortuyn

Voorlopig kunnen de mensen nog niet beredeneren wat hen nu precies bezielt, maar intussen kunnen zij niet meer om hun individualisme heen. Zij voelen dat zij zichzelf moeten zijn en niet langer buiten spel moeten staan.
Juist in zo'n eerste, enigszins onbewuste, kreet getuigen de mensen het zuiverst van het essentiële besef dat zij als mens niet op een anonieme manier in een autoritair collectief van partijbonzen en andere managers behoren te verzinken.
Zij willen af van het ongrijpbare gescharrel van regenten die almaar zonder hen, over hen beslissen. Hun massale afscheid van Pim Fortuyn betekent wel degelijk een revolutie, geen gewelddadige maar een mentale waarin de zo schandelijk verwaarloosde gewone mensen de ganse politieke coterie voorgoed de laan uit sturen.
De spreekbuis van die revolutie was Pim Fortuyn. Omdat hij appelleerde aan iets wezenlijk menselijks, namelijk individualistische vrijheid, hielden de mensen op een bijna familiale manier van hem. Sterker nog: zij zagen in hem hun verlosser.
Dat is in Nederland al eens eerder gebeurd. Voor nadere informatie: Zie: De revoluties van Pim Fortuyn en Ferdinand Domela Nieuwenhuis

Vrijheid-1

Vrijwel zonder uitzondering zijn de gebruikelijke definities van het vrijheidsbegrip bevangen in het zichzelf beschouwen als een apart individu. Als gevolg daarvan wordt de vrijheid gezien als een bepaalde verhouding tussen de mensen. Een verhouding die van zodanige aard is dat een ieder verplicht is rekening te houden met de ander zodat er onafwendbaar een situatie van "geven en nemen" ontstaat.

De éne mens houdt zichzelf almaar in ter wille van de ander en de ander doet evenzo, ter wille van de één. Niemand is vrijuit zichzelf: de ander belet hem dat omdat hij niet eenzijdig in de verdrukking wil komen, en als hij redelijk is belet de mens het zichzelf om de ander niet teveel tot last te zijn. In het beste geval ontstaat er een evenwichtssituatie waarvan de handhaving ook nog bevorderd wordt door een voor allen geldende gedragscode die voor bepaalde gevallen bovendien in “het recht" is vastgelegd. Van hieruit is het te begrijpen dat de moderne mens als de meest redelijke norm voor zijn vrijheid stelt: mijn vrijheid houdt op waar die van de ander begint. Hoewel dit best een behoorlijke norm genoemd kan worden, zeker als het er om gaat de éne mens te beletten de ander leed te berokkenen, is het toch een zaak van voortdurende vrijheidsberoving. Het feit dat dit tot op zekere hoogte met goede bedoelingen geschiedt doet aan deze zaak niets af.

En dat het wezenlijk over beroving gaat kan een ieder aan zichzelf en aan zijn omgeving vaststellen. Wij, moderne mensen, streven naar een zo gering mogelijke beroving van elkaars vrijheid waarbij wij onbewust als vanzelfsprekendheid aanvaarden dat die beroving er is. Wij regelen en waarborgen niet elkaars vrijheid, maar elkaars onvrijheid. Hoe redelijker iemand is, hoe minder men de onvrijheid voelt. Dit komt al heel duidelijk voor de dag bij de moderne staatsinrichtingen. Kiesrecht, medezeggenschap en democratie verredelijken de onvrijheid door het te doen voorkomen dat gereglementeerde onvrijheid vrijheid is. Dat vrijwel iedereen hierin trapt komt niet doordat “de overheden" het zo listig weten te brengen (wat zij overigens wel doen!), maar doordat het geheel overeenkomt met onze eigen voorstelling van vrijheid: Vrijheid is… Meer informatie? Zie… Eenzaamheid en onvrijheid

Onvrijheid

Het feit dat je ook in de zogenaamd vrije democratische wereld niets te vertellen hebt houdt niet zonder meer in dat je veel last van je onvrijheid zou hebben. Over het algemeen is te zeggen dat de moderne democratie de burger weinig last bezorgt, maar je moet daarbij niet over het hoofd zien dat veel lastige aanslagen op de vrijheid inmiddels zozeer ingeburgerd zijn dat bijna niemand er nog een aantasting in ziet. De moderne mensen zijn tot op grote hoogte geconditioneerd op Onvrijheid en daardoor zijn zij in de mening komen te verkeren dat zij geheel vrijwillig hun medewerking aan de overheid geven. Bijgevolg hebben zij inderdaad weinig last van hun eigen onvrijheid en komen er vaak zelfs toe te menen dat zij echt vrij zijn. Ook in een absolutistisch systeem kunnen de mensen onder omstandigheden weinig last van hun onvrijheid hebben. Nieuwe onderzoekingen schijnen aan te tonen dat bijvoorbeeld de Franse burgers van vlak voor de revolutie betrekkelijk weinig last hadden. Ik vermoed dan ook dat het uitbreken van die revolutie voornamelijk berustte op onverdraaglijk geworden wrevel over de onmogelijkheid zelf richting aan het leven te geven, onder de morele druk van adel en geestelijkheid die van zichzelf vonden dat zij echt mensen waren, in tegenstelling tot het volk. De geestelijkheid kwam natuurlijk ook nog met het absolute gezag van god aandragen!

Zie: De Grote Vierslag…( trefwoord: onvrijheid ) en Kijk ook eens naar: Pim Fortuyn

geven en nemen

Hoe dan ook, het karakteristieke van huwelijk en samenwonen is gelegen in het feit dat de maat bij het begrip "samen" ligt, bij de inhoud en de vorm van de relatie (de verhouding TUSSEN twee mensen), terwijl de maat logisch alleen maar kan liggen bij het ZICHZELF ZIJN van de mensen. Dit zichzelf zijn kan in een relatie niet anders dan onderdrukt worden en dat heet dan " geven en nemen “er het beste van maken " en " redelijk zijn ". En dat gebeurt ter wille van iets BUITEN jezelf; de relatie tussen jou en een ander. Omdat de maat buiten jezelf ligt kan huwelijk of samenwonen niet anders dan vervreemdend werken, je kunt daarin nooit "tot jezelf komen". Van het functioneren in… Voor meer info. Zie: De ontwikkeling van het denken ; Vrouw en Wereld (trefwoord: geven en nemen )

en Filosofie van de Hak op de Tak- aflevering 09

Rechten en Plichten

Als de gewone mensen denken over hun cultuur in die zin dat zij er zo hun gedachten over hebben en er zich dus niet werkelijk in verdiepen, hebben die gedachten dezelfde inhoud als die van de elites. Dat is niet verwonderlijk als wij bedenken dat zij met die gedachte inhoud opgevoed zijn, vanuit die gedachte inhoud onderwijs hebben genoten en vertrouwd zijn gemaakt met de bij die inhoud behorende rechten en plichten. Het kan dan niet uitblijven dat die zaak hen meezuigt: op de een of andere manier willen zij graag ook tot een elite behoren en dat betekent dat zij zich zullen beijveren om zich van hun medemensen af te zonderen en zich boven die medemensen te stellen. Zij zullen proberen een pet op te zetten om daarmee blijk te geven van hun hogere status. En zo ontstaat er ook tussen de gewone mensen een machtsstrijd die de samenleving verdeelt en rijp maakt voor onderdrukking van bovenaf. Maar…

Voor meer info. Zie: de ontwikkeling van de west europese cultuur , Kan macht zich ten goede keren , Vrouw en Wereld (trefwoord: rechten en plichten ) en Alledaags commentaar- aflevering 10

Politici; Onderwerp: visie

Laten we eerlijk zijn: het is wel degelijk een feit dat onze eigen mentaliteit in essentie niet zo bar veel verschilt van die van de regenten.

In welke richting mentaliteitsverandering? Zie ALLERLEI-5

Het verhaal van de werkelijkheid Als de filosoof zich bij een politiek maatschappelijk machtsstreven aansluit verkwanselt hij zijn filosofische beweeglijkheid, vrijheid en onafhankelijkheid. Maar bovendien geeft hij er blijk van de functie van de filosofie niet te kennen. De functie van de filosofie is niet het tot stand brengen of bevorderen van iets, maar het vertellen van een verhaal. Het verhaal namelijk van de werkelijkheid. En daarbij is er een onverschillige verhouding tussen de filosoof en zijn verhaal, althans in die zin dat de kwaliteit van zijn verhaal zijn volledige bekommernis is, maar dat het hem volslagen koud laat wat de mensen met zijn verhaal doen. Let wel: het gaat over het vertellen van een verhaal! Het behoort er wel degelijk bij dat de filosoof de zaak naar buiten brengt. Meer dan dat is echter zijn taak niet. Volgens sommigen is het simpele vertellen van een verhaal wat al te vrijblijvend. Die hebben evenwel niet in de gaten dat het doorlichten van de werkelijkheid en het verhalen over de daaruit voortkomende conclusies een wezenlijk levensgevaarlijke bezigheid is. Je vertelt immers voortdurend dingen die in botsing komen met de algemeen geldende voorstellingen. Die voorstellingen zijn namelijk tenvolle vastgelegd, bepaald aan de persoon en zijn cultuur. Dat staat in tegenstelling tot het in alle opzichten beweeglijke verhaal van de filosoof. Aan dat verhaal stort elk dogma, elk belang, elke doelstelling, elke tijdelijkheid en plaatselijkheid in.

Het betekent de ondergang van het leven als vastgelegd en gereglementeerd bestaan en dat wordt heel terecht als een gevaar ervaren. Dat geldt des temeer in alsnog onvolwassen wereld, want dan worden genoemde voorstellingen ook nog eens als de onbetwijfelbare waarheid gewaardeerd, een waarheid dus die niet aangetast mag worden, een waarheid die in feite functioneert als een waan. Het pogen zo'n waan te doorbreken is op zichzelf al dodelijk gevaarlijk! In een moderne liberale democratie heeft dat dodelijke gevaar een verborgen karakter.Het is net of het er niet is: men zal je niet gauw lastig vallen en behalve het verlies van een groot aantal vrienden overkomt je niet veel kwaads. Maar juist het voortdurende "geen gehoor vinden", niet in de zin van bijval of waardering, maar in de zin van "in de leegte praten", kan tot een kwelling uitgroeien. En dat allemaal ondanks het feit dat de filosoof, als het goed is, heel goed weet waarom de realiteit is zoals die is...

Voor meer info. Zie: De filosoof en de politiek

Bovenkant document

Wat is politiek rechts en politiek links: zie Alledaags commentaar- aflevering 35 en De ontwikkeling van de West Europese Cultuur met de link Verkiezingen

tevens

Nihilisme ; Dat verrekte nihilisme ; robot denken ; op de vlucht voor je eigen denken en het andere nihilisme

zie ook: Oude Meesters- nr. 2.

(dd. 23-07 2002 LS, Op mijn homepage nr.2 heb ik onder de rubriek 'Oude Meesters' een hoofdstuk uit Van Christen tot Anarchist van Domela Nieuwenhuis geplaatst, namelijk het hoofdstuk over diens intrede in de Tweede Kamer. U zult zien: er is nog steeds niets veranderd..! Groetend, Jan Vis)

en Filosoie van de Hak op de Tak- aflevering 68

RESPECT / TOLERANTIE: respect hebben voor het feit dat iemand een mening heeft zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar respect hebben voor de inhoud van iemands mening spreekt helemaal niet vanzelf, dat is maar net hoe het valt.

Zie: het gelijk en de dialoog en de fundamentele intolerantie van de godsdiensten

politieke partij-1

De traditionele politici en machthebbers doen het voorkomen alsof het optreden van die buitenstaanders niet meer is dan een vervelend incident, dat gemakkelijk bestreden kan worden. Niets is echter minder waar: het is het collectivistische denken dat op instorten staat en dat plaats zal moeten gaan maken voor individualisme. Tot op heden is de Westerse wereld namelijk opgedeeld geweest in collectieven. Alle mensen worden geacht op de een of andere manier tot een bepaald collectief te behoren. Zo berust de hedendaagse democratie op de collectieven die door de verschillende politieke partijen gevormd worden. Alleen die collectieven zijn gerechtigd deel te nemen aan het bestuur van het 'supercollectief', dus aan het bestuur van de staat. Tot nu toe kan niemand louter op persoonlijke titel tot het bestuur toegelaten worden, tenzij zij of hij zich aangesloten heeft bij een politieke partij, of door zo een collectief voor een bepaalde functie naar voren geschoven wordt. Het gehele politieke denken is geschoeid op een collectivistische leest en de meest halsstarrige exponenten daarvan zijn de zogenaamd socialistische partijen.

Voor meer info. zie: Filosoie van de Hak op de Tak- aflevering 66

Politieke partij-2

Zoals aan het begin gezegd is er tegenwoordig de behoefte tot samenwerken. Dat hebben in feite de managers verzonnen. Men zegt steeds dat het om samenwerken gaat, maar het heeft wel degelijk zin je af te vragen wat de inhoud daarvan is. Inderdaad blijkt dan dat het niet wèrkelijk om samenwerken gaat, maar om het vormen van een uniform collectief. Met als gevolg een afschuwelijke grijze brij zonder speciale karakteristieken. Sterker nog, we hebben in toenemende mate te doen met nietszeggende, modieuze managersclubjes die vooral niet uit de toon willen vallen en die uiteraard hevig gebrand zijn op algemene erkenning en waardering. Een eventueel voor anderen pijnlijke opvatting over mens of maatschappij wordt zoveel mogelijk gemeden, want het zou wel eens kunnen gebeuren dat men niet meer serieus genomen wordt en daardoor geen inbreng meer heeft. Onder deze omstandigheden is het natuurlijk uitgesloten dat een ieder naar beste weten en zo helder mogelijk zichzelf is.

Voor meer info. zie: Varia- nr. 04

Politieke partij-3

De politici moeten ophouden met het denken in collectieve ideologieën. Het wordt hoog tijd dat zij in gaan zien dat de mensheid tot een vrijwillige vereniging van zelfstandige individuen uitgroeit en dat het verloren gaan van overheersende ideologieën en collectieven een enorme vooruitgang is. Vanuit het vrijdenken is gemakkelijk te begrijpen dat de evolutie niet in een collectief, een partij, een groep, een staat, culmineert, maar daarentegen in een zelfstandig individu, jij en ik, de mens dus die “IK” zegt en die het vanzelfsprekend vindt dat de andere mensen ook “IK” zeggen. En het is de vrijdenker ook allang duidelijk dat alleen maar die IK-zeggende mensen vrijwillig met elkaar een maatschappij kunnen vormen, sociaal kunnen zijn en dat de gedachte dat een mens van nature ondergeschikt zou zijn aan een groter geheel op een, de mensen geraffineerd ingeprente, leugen van machtzoekers berust. Voor meer info. zie: ideologie of individualisme

Politieke partij-4

De politieke partijen hebben zichzelf overleefd en zij spelen een steeds bescheidener rol; de feitelijke macht ligt ergens anders, namelijk bij het geld, dat het werkelijke eindproduct is van de moderne economie. Dat is de strekking van je opmerking over de politiek, voorzover die zich in de tegenwoordige democratie nog steeds bedient van partijen. Ik denk dat ik het daarmee wel eens kan zijn, maar toch geloof ik dat het wel goed is een paar onderscheidingen aan te brengen. Ik doe dat om te beginnen aan de hand van jouw eigen opmerkingen. "In het spel om de macht nemen zij (de politieke partijen) een steeds bescheidener plaats in. Is dat wel zo?

Voor meer info. zie: Briefwisseling (macht-2)

Pornografie:

De pornografie is er op gericht in de mensen prikkeling teweeg te brengen. Doorgaans is de behoefte daaraan het grootst in samenlevingen waarin strenge taboes op de seksualiteit rusten. Je zou dan ook verwachten dat met het verdwijnen van die taboes de behoefte aan pornografie zou afnemen, maar wij hebben in de afgelopen decennia gemerkt dat dit helemaal niet het geval is. De verklaring voor dit verschijnsel is hierin gelegen dat de mensen in onze cultuur elkaar vrijwel uitsluitend object zijn. Dat geldt op alle gebieden en ook op dat van de seksualiteit. De prikkeling beheerst vrijwel het gehele seksleven van de mensen en de kwaliteit daarvan wordt aan die prikkeling afgemeten. Omdat de prikkeling een verhouding van buiten elkaar staande objecten is, is het op zichzelf een kwantitatieve zaak: hoe sterk, hoe vaak en hoe langdurig. Dat is uiteraard best in orde, maar het is uitermate armoedig als zoiets zo ongeveer de gehele inhoud van de seksualiteit is. Het ineen gaan als gaafste en natuurlijkste uiting van het psychische, dat tot haar recht wil komen, is dan eigenlijk verworden tot een soort van veredelde zelfbevrediging. Onnodig te zeggen dat er dan van met elkaar meeleven weinig terechtkomt. Meer info: zie… en tevens meeleven en Incest

Meeleven

In een onvolwassen wereld bemoeien de mensen zich met elkaar. Ze vinden namelijk dat ze elkaar nodig hebben en dat ze dus elkaar van nut kunnen zijn. Ze verwachten dat nuttige dan ook van elkaar. Maar dat kan alleen maar als de één denkt dat hij buiten de Ander is, dat is voorondersteld aan het elkaar gebruiken. Om dit gebruik mogelijk te maken probeert de één de ander tot iets te dwingen en dat is de bemoeizucht die door de onvolwassen wereld heenloopt. Altijd bemoeien de mensen zich met elkaar, maar dat is heel iets anders dan het meeleven, dat voor volwassen mensen geldt. Meeleven houdt in laten leven, het leven niet belemmeren of dwingen anders te zijn dan het is. Bemoeien betekent gebruik maken van de ander en uitbuiting van de zwakke; meeleven daarentegen de ander met rust laten en de zwakke ondersteunen. Meeleven betekent ook dat er geen grenzen zijn tussen jou en mij, zodat mijn vrijheid niet ophoudt bij jou, en de jouwe niet bij mij: mijn leven is op andere wijze het jouwe...

Voor meer info. Zie: De ontwikkeling van de West-Europese cultuur

profeten

De historiciteit van Christus

Zoals bekend is er in het westen nogal wat te doen geweest over de vraag of Christus wel echt geleefd heeft. Een typisch westerse vraag! Men denkt dat het geloven aan Christus aanvaardbaar is als hij werkelijk bestaan zou hebben! Hieraan kan men zien hoe platvloers het westerse "geloven" feitelijk is. Maar, tot troost van die "gelovers" moeten wij opmerken dat en Jezus en Christus en al die anderen echt bestaan hebben. Het wemelde destijds van de "profeten" en de "geroepenen" en de "gezalfden" en op de een of andere manier deden zij de mensen geloven dat zij de "echte" waren. "Lou de palingboer" was ook toen overal actief. En van enkele van die "palingboeren" gewaagt de geschiedenis: wij vinden iets bij Flavius Josephus, Plinius, Tacitus en Suetonius. De christenen kunnen dus gerust zijn. Het is allemaal echt waar... In feite gaat het natuurlijk allemaal om een IDEE die de mensen nauwelijks bewust was, maar die door de "palingboeren" handig bespeeld werd - het handigst door de "palingboer" uit Rome, de latere "stedehouder van Christus", de paus. Met deze "gezalfde" hebben wij zelfs vandaag nog een heleboel te stellen; hij wordt over het algemeen nog steeds niet als een handige bedrieger gezien. Men neemt hem, ondanks meningsverschillen, behoorlijk serieus en het getuigt van slechte smaak hem belachelijk te maken.

Voor meer info. Zie: De ontwikkeling van het denken

en voorts: Beweging en Verschijnsel deel 3 , Gedachten over ontstaan en Bestaan en De koran

Provocerende hoofddoekjes ( een drietal passages )

1)Ongetwijfeld is dat gedrag van die Christenen uitermate hypocriet, want zij discrimineren zèlf bij voortduring dat het een lieve lust is. Zonder pardon verketteren zij een ieder die ook maar even niet beantwoordt aan de normen en voorstellingen van hun godsdienst. De meest afschuwelijke straffen wachten hen. Eeuwig branden in het hellevuur, gepijnigd worden door etterende zweren en veelvuldige verkrachtingen door duivels vormen nog het minste wat de vertegenwoordigers van de godsdienst van de liefde voor de zondaars bedacht hebben.
Gelukkig horen wij sinds enige tijd niet meer zoveel van die arme Christelijke slachtoffers, maar voor de verandering zijn het nu de Moslims die de fakkel hebben overgenomen en zich nu almaar over discriminatie beklagen. Sinds het optreden van Pim Fortuin zeggen zij in toenemende mate te lijden onder beledigingen en ander onheus gedrag van ongelovige Nederlanders.

2)Westerse vrouwen bijvoorbeeld deugen niet, het zijn eigenlijk zelfs hoeren. De westerse normen, zeden en gewoonten zijn regelrecht duivels. Homoseksuelen moeten als gevaarlijke zieken beschouwd worden en dus worden verwijderd uit de samenleving. Dit is nog slechts een kleine greep uit de verzameling discriminerende opvattingen van de Moslims.
Daar komt tot overmaat van ramp nog bij dat hun vrouwen zich met hun hoofddoekjes uitermate demonstratief afzetten tegen de moderne wereld. Daarmee provoceren zij menigeen op niet mis te verstane wijze. Is het een wonder dat zij zich een heleboel ergernis op de hals halen?

3)Tolerantie vooronderstelt dat men zijn eigen normen nauwkeurig kent en laat gelden. Het is dom om daarbij water in de wijn te doen. Pas als men zich daarvan terdege bewust is kan men zien welke redelijke ruimte er is voor eventuele andere normen. Op die manier betekent tolerantie niet, zoals veelal tegenwoordig in het postmoderne denken, een relativering en verloochening maar juist een verrijking van de eigen opvattingen.
Maar bij voorbaat uitgaan van redelijke gelijkwaardigheid betekent onvermijdelijk een terugval naar reeds lang geleden overwonnen dwalingen.

Uit : Alledaags commentaar- aflevering 38 en

Neem ook eens nota van de discussie over geloof en ongeloof

psyche

Het begrip psyche laat zich moeilijk beschrijven, vooral omdat die werkelijkheid door ons mensen zelfbewust ervaren wordt zodat wij ervan weten en erover kunnen spreken. De beste vertaling voor de psyche is gevoel, maar dan moet je er goed op letten dat je dit niet verwart met allerlei gevoelens, zoals die tot ons zelfbewustzijn doordringen.

Hoewel men sinds Freud van een onbewuste en zelfs wel van een onderbewuste spreekt is de werkelijkheid als psyche nog steeds een vrijwel onbekend gebied.

Voor een leesbare uiteenzetting van het begrip psyche leest u in het hoofdwerk deel 1, 2 en 3 van Beweging en Verschijnsel en in: een korte schets van de menselijke seksualiteit

Het psychische conflict:

Het conflict in de West-Europese vrouw is gelegen in het feit dat zij de vrouwelijkheid, die zij in zichzelf aanvoelt, niet mag laten gelden omdat zij vindt dat dit niet "fatsoenlijk" is. Wezenlijk is het conflict dus een moreel conflict dat op een heel diep verzonken terrein ligt: de vrouwelijke werkelijkheid als “het geheel" bevindt zich in het vergeten en verdrongen zelfbewustzijn dat onder geen voorwaarde manifest mag worden op straffe van uitstoting uit de samenleving. Dat maakt een aanhoudende waakzaamheid noodzakelijk, die overgevoelige reacties oproept bij verstoring van de betrekkelijke "rust" van het verdrongene. Op seksueel misbruik, op aanrandingen en verkrachtingen wordt gereageerd met een alles overheersende psychische verwarring die bijna niet te genezen is. Maar binnen het kader van de moraal blijft die reactie achterwege: alle gewelddadige gruwelen worden geaccepteerd als het onder de dekmantel van het huwelijk gebeurt. Het psychische conflict van de West-Europese vrouw ligt altijd op de loer; de spanning tussen het verdrongen vrouwelijke en het fatsoen is permanent aanwezig en die gaat pas over als het vrouwelijke vrij baan krijgt en het fatsoen doorzien wordt als een mannelijke herwaardering van de werkelijkheid. Met dat doorzien verdwijnt het tegen-zichzelf-zijn van de vrouw en dan kan er zich een werkelijke vrouwelijkheid ontwikkelen, die uiteraard meer betekenis heeft dan de eenzijdig vrouwelijke van het verleden. Tegenwoordig is er een kentering gaande, maar die staat toch nog in sterke mate in het teken van het conflict. Van de aanwezigheid van dit conflict zijn de vrouwen zich bewust aan het worden, maar nog slechts weinigen hebben in de gaten dat het de moraal en het fatsoen zijn die de problemen opleveren. Men richt zich gewoonlijk op de macht van de mannen als zou het gaan over een zaak die BUITEN de vrouw stond. Maar het conflict is de wijze waarop het mannelijke denkmodel IN de vrouw terechtkomt. Het komt in haar terecht als iets vijandigs omdat het “het geheel" ontkent. En dat is zelfs het geval voor zover zij met haar zelfbewustzijn geheel en al het mannelijke denkmodel toegedaan is. Meer info: zie…

Psychische verwarring

Gelukkig is niemand in staat zijn filterende wereldkaart intact te houden! Altijd weer vertoont de kaart rafels, zodat er allerlei ongewenste flarden van het beeld doorheen komen. Dit levert psychische verwarring op. Als wij ons herinneren dat wij onder de psyche moeten verstaan het meetrillen van onszelf als materie (het lijf) met het trillende beeld (ons bewustzijn), dan kunnen wij begrijpen dat die (trillende) flarden van het beeld de mensen psychisch in de war brengen. Dat is wat er als eerste gebeurt en daarna gaat ook het zelfbewustzijn aan het tobben. Het denken weet met de zaak geen raad meer... Het is onvermijdelijk dat het filter rafelig wordt, gaten vertoont. Het is namelijk een zelfbewust model van de werkelijkheid en dus is het inhoud van onze geest. Deze geest echter is fundamenteel Ongebonden, hij is in wezen absoluut vrij, d.w.z. beweeglijk. Deze grondsituatie laat zich steeds weer gelden en tast voortdurend de starheid van het model aan. Eigenlijk is dat model een onmogelijkheid, daardoor zijn bijvoorbeeld principiële mensen gedwongen hun standpunten met geweld te handhaven. Zij moeten vooral zichzelf steeds dwingen zich aan hun principes te houden. Zo vanzelf gaat het niet, er komt zelfdiscipline aan te pas. Je kunt zeggen dat de geest almaar bezig is het filter op te ruimen. Als reactie daarop wordt een aantal mensen steeds meer verhard terwijl anderen hun houvast verliezen en wanhopig worden. Het rafelig worden van het filter is overigens ook de oorzaak van de cultuurontwikkeling van de mensheid. Al zijn de doorgelaten flarden van het beeld ongewenst, zij zijn ook verontrustend en daardoor aanleiding tot het enigszins veranderen van denkmodellen. Maar in onze cultuur komt er nog iets bij. De wereldkaarten, de denkmodellen, zijn zelf object van analyse geworden zodat de verwarring niet alleen nog groter wordt, maar ook steeds minder oplosbaar. Voor sommigen is dat niet het geval, zij stellen vertrouwen in de doorgebroken flarden, maar raad weten zij er al evenmin mee. Bijgevolg worden zij opnieuw religieus en zij zijn bereid de meest malle verhalen over reïncarnatie, het voortbestaan van geesten en het uittreden daarvan, het “meesterbrein achter de kosmos” en astrologische voorspellingen voor waar te houden. Het gaat steeds over onbegrepen samenhangen, die dan ook nog opgeklopt worden met onbenullig denkwerk. Toch moet erkend worden dat wij te doen hebben met een zaak die in wezen goed is, namelijk het doorbreken van het beeld.

Voor meer info: klik hier

Discussie over geloof en ongeloof

Vanuit het ongeloof (in de zin die ik er aan geef) komen wij in de discussie met gelovigen niet verder dan een compromis: “de godsdienst is een privaatzaak". Hoewel dit op zichzelf juist is - ieder moet toch voor zichzelf weten wat hij scharrelt in zijn denken - is het natuurlijk niet de zaak waarom het gaat. Hoewel ieder het voor zichzelf maar moet uitzoeken, is het toch zo dat godsdienst en geloof onzin zijn. De argumenten voor deze zaak vinden wij niet in de discussie over geloof en ongeloof, maar in de discussie over de werkelijkheid zelf.

Voor meer informatie, zie: Geen God, wat dan! En over de werkelijkheid

Terug naar: de Homepage van Rob van Es voor méér informatie

website analysis