De een of andere
ingewikkelde, in academische termen vervatte abstracte verhandeling, rijkelijk
voorzien van kennistheoretische hoogstandjes, maar geheel en al zonder
innerlijke samenhang.. kortom zo'n verhandeling wordt gretig aanvaard als een
plausibel antwoord. Of men het ook als het juiste antwoord beschouwt hangt van
de gelovigheid van de vraagsteller af. En daarbij speelt een uitermate
bedrieglijke rol het feit dat gelovigheid gedijt op een geslepen evenwicht
tussen ingewikkeldheid en onbegrijpelijkheid. Beide laatstgenoemde criteria
werden door handige filosofen, zoals bijvoorbeeld Heidegger, in ruime mate
toegepast, met als gevolg dat de jongens en meisjes filosofiestudenten er tot
op de dag van vandaag de hersenen mee pijnigen. Uiteraard in de rotsvaste
zekerheid dat Heidegger een genie was..!
Voor meer info, zie: Filosofie van de Hak op de Tak no.3
Niemand heeft zin om in een
doolhof te leven en almaar niet te weten waarheen de weg gaat en zelfs in
twijfel te verkeren over de vraag of er eigenlijk wel een uitweg uit de
verwarring bestaat. Ieder mens zoekt en vindt een wereldbeschouwing
(essentieel) en dat wil zeggen dat een ieder zich een zodanige voorstelling van
de werkelijkheid eigen maakt dat duidelijk wordt wat de zin van zijn leven is.
( de zin van het leven ) Dat zich eigen maken van die voorstelling geschiedt
doorgaans via conditionering,
het klakkeloos inprenten van algemeen aanvaarde opvattingen. Hoe dan ook, de
vraag is feitelijk niet of mensen de waarheid zoeken, maar de vraag is met
welke waarheid zij genoegen nemen (incidenteel) en wat dit betreft zou je
voortdurend stomverbaasd staan als je niet langs de weg van de creatieve
filosofie zou leren begrijpen waarom in de praktijk bij de mensen hun waarheid
is zoals ze is. Dat een mens niet zonder waarheid kan is niet, zoals vaak
gemeend wordt, gelegen in het feit dat hij kan denken - dat kunnen de dieren
ook - maar is hierin gelegen dat de mens het laatste verschijnsel is waartoe
het wordingsproces, en dus de werkelijkheid, komt. Als laatste verschijnsel is
de werkelijkheid ten volle voor de dag gekomen (zelfbewustzijn) en dus is dan, om
zo te zeggen, de vraag hoe is de werkelijkheid beantwoord: de werkelijkheid is
zoals de mens is. Vandaar dat de Zoon van
de mens in het Evangelie zeggen kan: Ik ben de weg, de
waarheid en het leven. En het schijnt dat Hegel een keer gezegd heeft: Ik ben
de waarheid en ik zeg de waarheid. Er zijn min of meer uitzonderlijke mensen
die geen genoegen nemen met de gangbare voorstelling van de waarheid. Die
mensen gaan dieper zoeken, maar komen dan tot de ontdekking dat het ze niet
goed gelukt de zaak helder te krijgen. Het behoort tot het karakter van de
westerse cultuur om over alles waardeoordelen
uit te spreken en bijgevolg dat niet goed gelukken als een mislukking te
beschouwen. Wat telt is datgene dat gelukt is, wat telt is bijvoorbeeld in de
sport en in het algemeen in het maatschappelijk leven de winnaar.
Voor meer info, zie : Beweging
en Verschijnsel deel 3 ( lees ook eens deel 1 en 2 )
Conditionering
( een viertal passages )
1)
Maar wat ik zeggen wil is dit: het is inderdaad een feit dat de mensen vol
zitten met programma's, met denkprogramma’s, om zo te zeggen. Zij volgen die
programma's automatisch en menen zeker te weten dat die bepaalde wijze van
denken de juiste is -dat kennis, die je met behulp van dat soort denken opdoet
zonder twijfel ware kennis is. En dat je je dus rustig kunt laten overtuigen
van bepaalde waarheden door deskundigen, die zich in dat denken bekwaamd
hebben. Was het maar waar! Jammer genoeg ziet de realiteit er heel anders uit.
De denkprogramma's van de mensen zijn namelijk
conditioneringen. Die zijn er dus ingebracht, ongemerkt en heel geleidelijk.
Dat is al in de wieg begonnen. Men heeft stap voor stap in je brein een soort
van netwerk aangelegd en na verloop van tijd volg je denken vanzelf de draden
van dat netwerk. En jij maar in de mening verkeren dat je zelf aan het denken
bent! Helaas, je gedachtegangen lijken alleen maar jouw eigen gedachtegangen
omdat ze overeen komen met het bij jou ingeprente denkprogramma. Het zijn eigenlijk
de denkbeelden van anderen en je maakt ze tot de jouwe juist omdat je er op
geprogrammeerd bent om dat te doen.
2)
De zogenaamde “overheden”
van deze wereld hebben er alle belang bij dat de meerderheid van de mensen niet
afwijkend gaat denken. Dat zou namelijk voor die overheden de ondergang
betekenen! Er zou niets van overblijven als iedereen zich serieus af zou gaan
vragen wat een overheid nou eigenlijk is. Het gevolg zou niets minder dan een
revolutie zijn!
Of het nu gaat over god, over de staat, over het
huwelijk of over de verdediging van je beschaving, steeds zijn het dingen die
je aangepraat zijn.
Dat betekent niet dat er geen juiste opvattingen
bij kunnen zijn - waarom het gaat is dat je ze niet zelf uitgedacht hebt. Ze
zijn je ingeprent. Maar geboren ben je als een onbevangen denkend mens zonder
conditioneringen en je moet zelf de dingen aan de weet zien te komen. Dat wil
in de praktijk zeggen dat je je steeds zou moeten afvragen: Is dat wel zo? Iedereen zegt dat nu wel, maar iedereen heeft
al zoveel gezegd dat achteraf niet waar is gebleken. Misschien kom ik er niet
achter hoe iets werkelijk zit, maar dat “niet weten” is altijd nog beter dan
“verkeerd weten”. Als je iets niet weet ga je vragen stellen, maar als je iets
verkeerd weet denk je dat je goed zit - en je laat het er bij. Zo houden de
verkeerde denkbeelden zichzelf in stand.
Als je afziet van vragen stellen betekent dat een
ramp voor jezelf en voor de andere mensen! Onze moderne wereld is daarvan een
schrijnend voorbeeld.
3)
Steeds als mensen terug redeneren stellen zij zich, op de een of andere manier,
als “schepper” op. Dat is zinvol als het werkelijk gaat over dingen die zij
zelf geschapen hebben, zoals een computer, want je kunt dan “van het eind naar
het begin” redeneren, maar niet als het over de natuur gaat en de daarin
voorkomende verschijnselen. De gebeurtenissen in de natuur spelen zich in één
richting af: “van het begin naar het eind”. Als je dan toch terug redeneert doe
je dat onwillekeurig vanuit het gezichtspunt van de “goddelijke programmeur”,
de god die alles geschapen zou hebben. Een dergelijke gedachtegang kan alleen
maar tot foute conclusies leiden, tot een volkomen vertekend beeld van de
werkelijkheid en, ten gevolge daarvan, tot een rampzalige manier van omgaan met
de natuur en het leven.
4)
Een volwassen mensheid staat niet meer in het teken van haar oorsprong. Voor
zover zij haar eigen leven op aarde ordent zet zij zich niet meer af tegen de
wanorde, maar richt zij zich daarentegen op het mogelijke. De “toekomst” dus.
Een dergelijke ordening is open naar nieuwe ideeën, gericht op maximale
ontplooiing van de mensen en, in de ware zin van het woord, progressief. Het
verleden dient niet meer als basis voor een in regels vastgelegde “beschaving”,
maar als leerschool voor het heden. Op zo'n manier werkt dat verleden niet
remmend, maar verhelderend, precies zoals dat, als het goed is, in je eigen
individuele leven ook het geval is...
Voor meer info, zie: conditionering ; De ontwikkeling van het denken
De zoon van de mens ( lees onderstaande 3 passages )
1) De beoordeling van de mens
vond zijn uitgangspunt in de mens en niet in een hoger principe.
Dienovereenkomstig dacht men de mens als uitlopend in het eeuwige, het
zogenaamd goddelijke, in feite het geheel dat de werkelijkheid is. In de
oudheid kon je dan ook zien dat de heersers van goddelijke komaf waren en dat
iedereen zich naar die zaak toedacht. Men dacht zich als een zaak die
uiteindelijk in dat goddelijke zijn bestemming zou vinden. De restanten van dat
denken vinden wij nog in de zogenaamde evangeliën. Kenmerkend daarin is dat de
mensen uitdrukkelijk niet veroordeeld worden, niet gebukt gaan onder zonde en
schuld. De Zoon van de mens - wij noemen hem Jezus - was van goddelijke
komaf (besef), maar zijn denken was van beneden naar boven. In het latere
Romeinse Christendom lag dat precies andersom: Christus werd als naar
boven verheven beseft (opstanding en Hemelvaart), maar diens leer is van boven
naar beneden. In die leer fungeert hij nog steeds als middelaar tussen god en
de mensen. Die mensen zijn per definitie zondig en schuldig. In het kort
gezegd: 1) het westerse denken, met de daarbij behorende waardeoordelen,
geschiedt van boven naar beneden, en het denken van de oudheid vormde zijn
waardeoordelen van beneden naar boven. En 2) in het westerse besef wordt alles
naar boven toe geprojecteerd, terwijl in het antieke besef alle verschijnselen,
inclusief de mens, naar beneden toe verkleind werden tot een microkosmos. De
noodzakelijke onderscheiding ligt dus bij het begrip het besef en het begrip het
denken. In de oudheid drukten de mensen hun besef uit in beelden. Dat waren
beelden uit en van het goddelijke, feitelijk natuurlijk uitdrukkingen van de
werkelijkheid als beeld. Uiteraard werd die werkelijkheid aan de voorstelling
afgelezen en uitgedrukt in voorstellingen met een beeldend karakter. Het ging
echter niet om de voorstelling, maar dat is, te beginnen met de Romeinse
cultuur, in de westerse wereld precies andersom komen te liggen. De
Christelijke god dankt zijn aanvaardbaarheid juist aan zijn (vermeende)
concrete bestaan.
Voor meer informatie, zie
: Beweging
en Verschijnsel deel 2
De zoon van de Mens
2) Die kwam niet zomaar
uit de lucht vallen. Men noemde het kind van de maagd “de zoon van de mens” en
dat wil zeggen: de volwassen mens die straks door de bestaande mensheid, door
ons, opgeleverd zal worden. Dat dit kind de zoon van god zou zijn is veel later
door de Roomse kerk verzonnen evenals de onzin dat hij door zijn goddelijke
vader naar de aarde gestuurd zou zijn om de zondige mensen te verlossen.
In dat geval
gaat het over de Christus uit het christendom, maar dat is een bedenksel van op
macht beluste priesters uit het oude Rome.
Het
verhaal van de maagd met het kind is een sprookje over de werkelijkheid. En het
is een waar sprookje: inderdaad brengt de werkelijkheid uit zichzelf alle
verschijnselen voort en inderdaad zal er op den duur een mensheid komen die
niet langer bezig is zichzelf het leven zuur te maken met uitbuiting en geweld.
Dat zal een realistische mensheid zijn die zichzelf niet langer kwelt met
allerlei verslavende godsdienstige onzin. Want het sprookje van de maagd met
het kind is een volstrekt atheïstisch sprookje waarin duidelijk gesteld wordt
dat er buiten het heelal helemaal niets is.
Voor
meer informatie, zie : De maagd en het kind
3) Verzorgen houdt in: de
belemmeringen voor een volledige ontplooiing wegnemen. Treffend is dat de
evangelische mensen van destijds de Zoon van de mens (voor ons Jezus of
Christus) de Geneesheer van de kosmos noemden... Een ander voorbeeld: steeds
meer heeft de maatschappij te lijden onder vernielzucht en vandalisme. Normen en waarden verliezen hun
functie, het respect voor de overheid en voor de regels verdwijnt. Gezien
vanuit de zichzelf beschermende Onvolwassen mensheid is dat verval een kwalijke
ontwikkeling die de betrekkelijke veiligheid en het welzijn aantast. Toch komt
er hier iets (op uitermate negatieve wijze) voor de dag dat voor de mensen
essentieel is: nihilisme.
Dat wil zeggen het inzicht dat er aan de afzonderlijke dingen geen waarde
gehecht kan worden, ook niet aan de gestelde regels. Het nihilisme is de bodem
waarop straks de volwassen mensen met elkaar kunnen leven, maar in een
Onvolwassen mensheid is het bedreigend en in veel opzichten zelfs misdadig.
Vandalisme is eigenlijk een ziekelijke uiting van nihilisme dat in een
infantiele wereld van normen en waarden niet uit de voeten kan, beklemd
zit. Voor meer informatie, zie : De
ontwikkeling van de West Europese Cultuur
NORMEN en WAARDEN: 3 Citaten uit “robot denken” van Jan Vis,
filosoof.
1)
“Alle rampen, zoals vandalisme, corruptie, terrorisme, maar ook
alcohol- en drugsmisbruik, komen in laatste instantie voort uit de
afhankelijkheid van normen die van buitenaf aan de mensen gesteld worden,
vanuit de een of andere fictie omtrent hogere werkelijkheden, hetzij goden,
ideologieën, denkmodellen of theorieën.”
Zie: Normen en waarden
2)
“Uit het voorgaande zal duidelijk zijn dat ik niet veel op heb met normen en waardenstelsels,
enerzijds omdat zij het leven in bepaalde patronen en modellen vastleggen en
het daarmee beroven van haar meest wezenlijke eigenschap: vrijheid,
en anderzijds omdat het patronen en modellen zijn die op den duur zullen
verdwijnen. Als je dus je verwachtingen inzake de toekomst van de mensheid
baseert op een dergelijke “ethiek” ben je bezig met een luchtkasteel, dat er
desnoods wel steeds fraaier uit gaat zien, maar dat al met al toch een fictie
is.
3)
“Uiteraard kan je het denken niet afschaffen, je moet het gebruiken, of je wilt
of niet! Ligt het dan niet voor de hand dat je ophoudt met vluchten,
met de kop in het mystieke zand te steken, en dat je eens iets aan dat denken
gaat doen? Want dat is de oorzaak van al het getob. Als kind is je al afgeleerd
om na te denken. En het is je aangeleerd om gedachteloos te gaan denken, als
een automaat. “
Je kunt niet nadenken over het menselijk leven en
over de levensbegrippen waarmee de mensen komen als je niet eerst de positie
van de mens in de kosmos kent. De eerste vraag is derhalve die naar de mens:
wat is de mens en wie is de mens?
Zie : de grote vierslag ( nihilisme,anarchisme,socialisme
en communisme) en nihilisme;
dat verrekte nihilisme; nihilisme en anarchisme als basis van het atheïsme
Vrijwel zonder uitzondering zijn de gebruikelijke definities
van het vrijheidsbegrip bevangen in het zichzelf beschouwen als een apart
individu. Als gevolg daarvan wordt de vrijheid gezien als een bepaalde
verhouding tussen de mensen. Een verhouding die van zodanige aard is dat een
ieder verplicht is rekening te houden met de ander zodat er onafwendbaar een
situatie van "geven en nemen"
ontstaat.
De éne mens houdt zichzelf almaar in ter wille van de ander
en de ander doet evenzo, ter wille van de één. Niemand is vrijuit zichzelf: de
ander belet hem dat omdat hij niet eenzijdig in de verdrukking wil komen, en
als hij redelijk is belet de mens het zichzelf om de ander niet teveel tot last
te zijn. In het beste geval ontstaat er een evenwichtssituatie waarvan de
handhaving ook nog bevorderd wordt door een voor allen geldende gedragscode die
voor bepaalde gevallen bovendien in “het recht" is vastgelegd. Van hieruit
is het te begrijpen dat de moderne mens als de meest redelijke norm voor zijn
vrijheid stelt: mijn vrijheid houdt op waar die van de ander begint. Hoewel dit
best een behoorlijke norm genoemd kan worden, zeker als het er om gaat de éne
mens te beletten de ander leed te berokkenen, is het toch een zaak van
voortdurende vrijheidsberoving. Het feit dat dit tot op zekere hoogte met goede
bedoelingen geschiedt doet aan deze zaak niets af.
En dat het wezenlijk over beroving gaat kan een ieder aan
zichzelf en aan zijn omgeving vaststellen. Wij, moderne mensen, streven naar
een zo gering mogelijke beroving van elkaars vrijheid waarbij wij onbewust als
vanzelfsprekendheid aanvaarden dat die beroving er is. Wij regelen en
waarborgen niet elkaars vrijheid, maar elkaars onvrijheid. Hoe redelijker
iemand is, hoe minder men de onvrijheid voelt. Dit komt al heel duidelijk voor
de dag bij de moderne staatsinrichtingen. Kiesrecht, medezeggenschap en democratie
verredelijken de onvrijheid door het te doen
voorkomen dat gereglementeerde onvrijheid vrijheid is. Dat vrijwel iedereen
hierin trapt komt niet doordat “de overheden" het zo listig weten te
brengen (wat zij overigens wel doen!), maar doordat het geheel overeenkomt met
onze eigen voorstelling van vrijheid: Vrijheid is…
Meer informatie? Zie… Eenzaamheid
en onvrijheid
Hoe
dan ook, het karakteristieke van huwelijk en samenwonen is gelegen in het feit
dat de maat bij het begrip "samen" ligt, bij de inhoud en de vorm van
de relatie (de verhouding TUSSEN twee mensen), terwijl de maat logisch alleen
maar kan liggen bij het ZICHZELF ZIJN van de mensen. Dit zichzelf zijn kan in
een relatie niet anders dan onderdrukt worden en dat heet dan " geven en
nemen “er het beste van maken " en " redelijk zijn ". En dat
gebeurt ter wille van iets BUITEN jezelf; de relatie tussen jou en een ander.
Omdat de maat buiten jezelf ligt kan huwelijk of samenwonen niet anders dan
vervreemdend werken, je kunt daarin nooit "tot jezelf komen". Van het
functioneren in…
Voor
meer info. Zie: De ontwikkeling van het denken ; Vrouw en Wereld
(trefwoord: geven en nemen )
en Filosofie van de hak op de tak-zie nr. 51
Bij politieke debatten bijvoorbeeld kun je
opmerken dat de politici helemaal niet naar elkaar luisteren, zich niet op een
idee wensen te laten brengen en uitsluitend reageren op "trefwoorden"
in het betoog van de ander. Daardoor ontstaan er telkens ruzies over de vraag
of iemand al of niet iets bepaalds gezegd heeft, terwijl over de inhoud van het
gezegde niet verder nagedacht wordt. Het hooggewaardeerde
"compromis", dat men, naar het schijnt, nu eenmaal in de politiek
sluiten moet, is in feite niets anders dan een wapenstilstand tussen twee
vechtenden, die ondanks die wapenstilstand toch elkaars vijanden zullen
blijven. “Het compromis" is het gevolg van een botsing tussen twee mensen
die niet naar elkaar willen luisteren, geen gesprek willen voeren omdat zij
eigenlijk gelijk willen krijgen. Maar iemand die in de gaten heeft hoe het zit
met de werkelijkheid wil…
Voor meer info. Zie:
Het gelijk en de
dialoog ; Oude meesters- nr.2 Filosofie van de Hak op de Tak- aflevering 37 Filosofie van de Hak op de Tak- aflevering 66
Onze parlementaire democratie is een betrekkelijk
redelijk antwoord op het vraagstuk van “de toekenning van macht”. Natuurlijk
gaat ook deze redelijkheid - zoals met alle redelijkheid het geval is - niet
verder dan hij gaat. Omdat het geen levende maar een uitgedachte zaak is kan
hij slechts gerealiseerd worden door middel van woorden, redelijke woorden die
gemakkelijk kunnen verbloemen wat er werkelijk aan de hand is. Een plausibel
beroep op het welzijn van de staat is doorgaans voldoende om macht toebedeeld
te krijgen. De zogenaamde verkiezingsstrijd is niets anders dan de poging van
redelijke mensen om elkaar met goede argumenten te overtroeven teneinde te
verwerven wat zij werkelijk zoeken: macht.
Voor meer info. Zie:
De democratie is gebaseerd op de gedachte dat de mensen het
zichzelf besturen uit handen geven aan een collectief, of beter aan legale
vertegenwoordigers van een aantal collectieven, de erkende politieke partijen.
Voor nadere informatie: Zie…
En !
Doorbreken van individualisme - Kinderachtigheid - Sociale
dienstplicht - Afkeer van traditionele politiek - Nieuw cultureel
zelfbewustzijn - Verwetenschappelijking - Instortend collectivisme -
Socialistische partijen - Sociaal democratie - De mens als individu -
Menswaardig leven.
Zie: Filosofie
van de Hak op de Tak- aflevering 66
Volwassen democratie
De werkelijke, volwassen, democratie is gegrond op kennis van zaken en niet,
zoals tot nu toe gebruikelijk, op partijbelangen. Zoals het woord al zegt gaat
het er bij dit laatste om dat er zoveel mogelijk voordelen voor een bepaalde
groep binnen gehaald worden. De belangen van de andere groepen doen dan niet terzake. Als regel worden deze zelfs gewetenloos
gedwarsboomd. Dat het, zoals steeds beweerd wordt, om het landsbelang zou gaan
is in feite al helemaal een keiharde leugen.
Voor meer info. Zie: Filosofische
invallen- nr. 25
Steeds meer in de analytische
traditie opgegroeide mensen vluchten voor hun denken - in de drugs, in de een
of andere 'Here God' of in “Het Oosten”. Toch is hun onvrede
met het analytische denken terecht, omdat eenzijdige analyse inderdaad op
vernietiging van de werkelijkheid uitloopt. En het is ook waar dat van al die vluchtenden diegenen, die zich op het oosten richten, het
best aanvoelen waar de oplossing van het probleem ligt. Maar je komt er niet
uit als je klakkeloos oosterse wijsheden overneemt en ook niet als je probeert
als een oosterling te gaan denken. Je denken blijft toch analytisch. Dat kan je
niet afschaffen, maar…
Zie…Op de vlucht voor je eigen denken en lees verder: robot denken
In de grond van de zaak is alle onvrede met onze
maatschappij gevolg van een diepgeworteld wantrouwen dat de moderne mens
koestert ten aanzien van zijn denken.
Zie: onvrede
Als je afziet van vragen stellen betekent dat een
ramp voor jezelf en voor de andere mensen! Onze moderne wereld is daarvan een
schrijnend voorbeeld. Het zijn de vrijdenkers, die al eeuwenlang proberen hun
denken tot “vrijdenken” te maken. Vrijdenken wil, in de grond van de zaak,
zeggen: jezelf bevrijden van de conditioneringen, niets als vanzelfsprekend
aannemen en alleen maar afgaan op je eigen inzichten, ook al liggen die dwars
tegen die van de meerderheid van de mensen - wat uiteraard heel vaak het geval
is. Het is niet gemakkelijk, dat vrijdenken. Je maakt er bepaald niet altijd
vrienden mee! De mensen vinden je lastig omdat je ze in hun rust verstoort, hen
wakker maakt uit de verdoving van de vanzelfsprekende “waarheden” en alles
onzeker maakt. Maar dat moet dan maar, want zonder onzekerheden kom je helemaal
niets aan de weet en blijft de mensheid maar op de oude manier doormodderen...
Voor nadere informatie, zie: conditionering
Voor mensen die opgegroeid zijn in
de westerse denktraditie is het niet gemakkelijk het begrip ontwikkeling te
begrijpen. Want onwillekeurig sluipt de "groeigedachte" het denken
binnen, met als gevolg dat we aan "groter worden" gaan denken en dus
bevangen raken in kwantitatieve begrippen. De ideeën over de huidige economie
zijn een goede illustratie. Men zegt immers "het gaat goed met de
economie, want de winsten stijgen, de export neemt toe, er komen weer
arbeidsplaatsen bij ", enzovoort. Er is dus inderdaad te spreken van
"groei", maar betekent dit nu ook dat de economie als zodanig
verbetert?
Voor meer informatie, zie:
De
ontwikkeling van het denken
respect hebben voor het feit dat iemand een
mening heeft zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar respect hebben voor de
inhoud van iemands mening spreekt helemaal niet vanzelf, dat is maar net hoe
het valt.
Zie: het
gelijk en de dialoog
en de fundamentele intolerantie van de godsdiensten
Tenslotte
onderscheid ik nog de moderne progressieve mens, en die mens maakt er een begin
mee de zichzelf opgelegde beperkingen op te heffen, waarbij als eerste dit
moment op de voorgrond treedt dat deze mens wil functioneren in de maatschappij
waarin hij leeft. Hier heeft de vrijheid dus een functionele betekenis en het
is tot deze betekenis dat de cultuurontwikkeling van de mensheid in onze dagen
gekomen is.
Die
ontwikkeling gaat in de toekomst verder totdat tenslotte de laatste
mogelijkheden zijn waargemaakt, maar speculeren op deze mogelijkheden heeft in
de praktijk van het maatschappelijk leven geen zin, juist omdat het voorlopig
alleen nog maar mogelijkheden zijn en nog lang geen werkelijkheden. Voorlopig
moeten wij nog genoegen nemen met het feit dat er een overheid boven ons staat
en dat wij doormiddel van een keuze moeten bepalen welk karakter die overheid
zal hebben. En dan ligt het in de logica dat wij moeten proberen een overheid
te kiezen die zoveel mogelijk overeenkomt met datgene dat zich in ons
tijdsgewricht aan het realiseren is. En elke overheid die zich vanuit allerlei
opvattingen niet met de huidige ontwikkeling wenst bezig te houden - en die dus
noodzakelijk teruggrijpt op vroegere normen - moet de macht zoveel mogelijk
worden onthouden. De moderne progressieve mens noemt zich graag socialistisch,
maar terecht wijzen velen er op dat zijn streven weinig met socialisme te maken
heeft.
Terecht,
voor zover we onder socialisme verstaan: democratisch socialisme. Want de
progressieve mens lost, in zijn wil om te functioneren, in zijn wil om
volwaardig naar eigen krachten méé te doen, de beperkingen van de groep op. Of,
zo u wilt; ontkent de dictatuur van de partij. Wij zien dan ook dat er bij de
progressieven weinig eenheid is en dat het steeds weer onmogelijk blijkt één
gesloten front te vormen tegen aan de mens vijandige manipulaties. Telkens weer
verbreekt de progressieve mens het verband van de groep, en dit is logisch
omdat die mens zelf als individu wil functioneren. Het gaat hem er steeds om
zijn eigen menselijke kwaliteiten tot bewustzijn te brengen en daarbij spoort
hij de anderen er toe aan hetzelfde te doen. Hij beseft dat alleen dan een
maatschappij kan deugen als een ieder naar zijn volle vermogen meedoet. Wij
zien dus een zich oplossen van de groep ter wille van een werkzaamheid in de
afzonderlijke mensen. Die werkzaamheid ligt uiteraard aan de basis van de
maatschappij en het is begrijpelijk dat hij duidelijke anarchistische trekken
vertoont...
Voor
meer info, zie: Voor welke vrijheid kiest U? en Robot denken
Met de mond wordt namelijk door die SGP de scheiding van
kerk en staat onderschreven. Daardoor lijkt het of die partij in staatkundige
zin democratisch is. De truc is echter dat wel de instituten 'kerk' en 'staat'
van elkaar gescheiden worden, maar dat zij tegelijkertijd alle twee onderworpen
zijn aan God. Zij zijn beide 'dienaressen van God'. De staat en de kerk zijn
dus wel gescheiden, maar niet de staat en de godsdienst.
Dat kan alleen maar stiekem verwijzen naar het ideaal van een theocratie.
Daarin verschilt die o zo democratische Staatkundig Gereformeerde Partij in
geen enkel opzicht van de Islam en al die andere godderige
tirannieën.
Meer info, zie : Alledaags
commentaar- nr. 40
CHRISTELIJKE MORAAL: kwijten
onze regeerders zich van de taak neutraal tegenover de godsdienst te staan? Dat
valt helaas bitter tegen. Kennelijk begrijpen zij nog steeds niet wat het
betekent dat kerk en staat gescheiden moeten zijn. Toen ook al ! Zie…
Telkens weer blijkt dat overheden een heel arsenaal aan slimmigheden
ter beschikking hebben om, op zichzelf volstrekt gerechtvaardigde, verlangens
van het volk terzijde te schuiven. En juist omdàt men
hierbij van slimmigheden gebruik maakt, vaak uit gewoonte, als het eigenlijk
helemaal niet nodig is, is het terecht om vast te stellen dat men eigenlijk
heel goed weet dat die verlangens van het volk in de rede liggen.
Wat is dan de uit al dit gedoe te trekken, onontkoombare, conclusie?
Deze: men acht zich verstandiger, deskundiger en gekwalificeerder dan het volk
en dat niet omdat men dit ook aantoonbaar en onmiskenbaar is, maar omdat men nu
eenmaal hoger staat. Men rekent zichzèlf tot
enigerlei vorm van een hogere werkelijkheid en, daarmee onverbrekelijk
verbonden, de ànderen tot een lagere. Deze infame discriminatie
wordt natuurlijk nimmer openlijk toegegeven! Mogelijk zijn veel leden van
overheden zich er nauwelijks echt van bewust, maar er wordt wel heel bewust
naar gehandeld. De arrogantie waarmee het volk behandeld wordt is duidelijk
niet incidenteel, het is uitdrukking van het basisgegeven van de moderne
cultuur, namelijk dat de werkelijkheid uiteenvalt in een hogere en een lagere,
terwijl de verhouding tussen die twee is dat het om de hogere gaat omdat die in
het teken van 'het goede' zou staan en dat de lagere overwonnen, althans
overheerst, moet worden.
Voor meer
informatie, zie: Filosofie van de Hak op de Tak-no. 3
Deze heeft zich na de Tweede Wereldoorlog
definitief doorgezet en beheerst nu de gehele westerse wereld en straks ook de
oosterse. In de hedendaagse sport bijvoorbeeld zie je dat de nadruk is komen te
liggen bij het winnen en niet meer bij het sporten zelf; in het bedrijfsleven
is het 'maken van carrière' geen schande meer maar juist iets heel lofwaardigs.
En in het sociale denken worden de verliezers zo volledig mogelijk
buitengesloten. Al met al, voor ons is het van belang in te zien dat de nog
steeds onaangetaste norm van het 'hogerop komen' door en door bepalend is voor
het denken en er noodzakelijk toe leidt dat de mensen zichzelf en de anderen
onvermijdelijk als schuldig beschouwen.
Daarnaast is er natuurlijk te spreken van
een onuitroeibare structurele discriminatie omdat de mogelijkheid
om jezelf tot iets hogers te maken niet denkbaar is zonder de mogelijkheid om
anderen te verlagen en als zodanig te behandelen. Het feit dat overheden die
zichzelf 'democratisch' vinden anti-discriminatie wetten uitvaardigen bewijst
dat onze wereld niet incidenteel maar wezenlijk discriminerend is.
Voor meer
informatie, zie: De kunst van het filosoferen
Daardoor houden zij steevast een machtsprincipe
in en, samenhangend daarmee, een volstrekte discriminatie van de mensen. Immers,
diegenen die zichzelf geestelijk ontwikkeld vinden achten zichzelf hoger dan anderen,
al beweren zij dat dit niet het geval is. Zij maken voor de onontwikkelden uit
wat hun geestelijke inhoud zou moeten zijn. Als die zogenaamd onontwikkelde
mensen zelf, doorgaans zonder dat zij zich daarvan zo bewust zijn, tot een
andere geestelijke inhoud komen wordt daaraan geen waarde gehecht en dus wordt
de zaak niet onderzocht op mogelijke nieuwe, maar nu echte, perspectieven.
Neen, omdat zo'n nieuwe ontwikkeling zich (onvermijdelijk !) manifesteert als
een ontkenning van een onverschilligheid voor tot dan toe geldende geestelijke
waarden is hij bij voorbaat verkeerd. Tegenwoordig heet dat dan “nihilisme”,
geestelijke leegheid .
Voor meer informatie, zie: Een
nieuwe spiritualiteit dvg 204
Je medemens doden en de DOODSTRAF :
Vraag je waar
het verbod elkaar te doden vandaan komt, dan krijg je meestal een onduidelijk
en aan alle kanten rammelend verhaal te horen over humaniteit, ethiek, zeden,
gewoonten en wetten, terwijl het tegenwoordig ook weer toegestaan is te
verwijzen naar de geboden gods.
Zie voor nadere
informatie: Filosofie van de hak op de tak no. 3 ( bladwijzer:
doden) en vervolgens… Vrouw en Wereld ter verduidelijking van
o.a. het begrip vrijzwevend (met het trefwoord : vrijzwevend
en Bladwijzer: doodstraf
)
Dubbelhartigheid ( passage uit: een
grens te ver )
Zo'n
voorstelling wordt in elk mens opgebouwd ten gevolge van een grote variëteit aan
ervaringen. Tot die ervaringen moeten ook de conditioneringen gerekend worden,
die als het ware het grondpatroon opleveren van waaruit aan alles een betekenis
gegeven wordt waaraan vervolgens een waardeoordeel wordt gehecht. Dat gehele
veelsoortige complex is de inhoud van de voorstelling en het is daarop dat een
mens zijn gedrag afstemt. Het is voor hem de realiteit, zo denkt hij oprecht
dat dat de werkelijkheid is. Er wordt vaak beweerd dat een mens zijn gedrag
afstemt op de objectieve realiteit. Mensen willen graag "realistisch"
zijn en dat is logisch: wie wil er nu leven in de wetenschap met een illusie
bezig te zijn? Toch weten wij allemaal dat een reële gebeurtenis door de ene
mens anders geduid wordt dan door de andere mens. Kennelijk is er voor de
mensen geen eenduidige realiteit en dat klopt: voor een ieder is de realiteit
een subjectieve realiteit. Het is in feite de eigen voorstelling en op die
voorstelling richt zich ieders denken met als gevolg een bepaalde beoordeling,
een bepaald waardeoordeel. Dat leidt dan weer tot een bepaald gedrag. Als je
dus een bepaald gedrag wilt begrijpen, zoals in ons geval dat van politici en
andere machthebbers, dan zul je aan de weet moeten zien te komen wat de
algemene geaardheid van hun voorstellingen is. Die geaardheid stemt overeen met
de soort van cultuur waarin die mensen zich ontwikkeld hebben.
Voor meer info, zie: een grens te ver
Discussie over geloof en ongeloof
Vanuit het ongeloof (in
de zin die ik er aan geef) komen wij in de discussie met gelovigen niet verder
dan een compromis: “de godsdienst is een privaatzaak". Hoewel dit op
zichzelf juist is - ieder moet toch voor zichzelf weten wat hij scharrelt in zijn
denken - is het natuurlijk niet de zaak waarom het gaat. Hoewel ieder het voor
zichzelf maar moet uitzoeken, is het toch zo dat godsdienst en geloof
onzin zijn. De argumenten voor deze zaak vinden wij niet “in
de discussie over geloof en ongeloof”, máár “in de
discussie over de werkelijkheid” zelf.
Voor meer informatie,
zie: Geen God, wat dan!
Het gaat er dus om de werkelijkheid als
bewustzijn te laten gelden. Die werkelijkheid is voor een ieder op eigen wijze
(=tolerantie) dezelfde. Bovendien laat het bewustzijn de waarheid zien zodat ze
als paradigma kan functioneren voor de levenskoers van ieder (zichzelf
besturend) individu. Voor zover dat het geval is gaat het over het leven, het
dagelijkse leven, van de mens. Daarbij draait alles om het gelden van de grote
vierslag, en dus om de begrippen nihilisme, anarchisme, socialisme en
communisme. Al eerder heb ik er op gewezen dat dit levensbegrippen zijn en ik
bedoel dan ook: geldend letterlijk voor het leven van alledag. Dat houdt onder
meer ook in dat deze begrippen essentieel zijn voor de samenleving en voor de
maatschappij. En wat dit laatste betreft: mensen van Onze cultuur willen graag
weten hoe je kunt controleren of iedereen zich er aan houdt. Men kan zich niet
voorstellen dat het goed gaat als er geen regels zijn. In onze huidige wereld
verzuipen wij in de regels, voorschriften en aanbevelingen en op grond daarvan
verbeelden wij ons dat goed en kwaad duidelijk gedefinieerd zijn. Toch is dat
in werkelijkheid geenszins het geval. Het is maar net hoe de omstandigheden
zijn. Moorden is streng verboden, behalve als iemand zegt dat het moet in een
situatie die men oorlog noemt. Diefstal is toegestaan als het tot het economisch bestel
behoort, maar niet als het in de sfeer van individuele betrekkingen geschiedt.
Voor meer informatie: De Grote Vierslag en Filosofie
van de Hak op de Tak- aflevering 14
De oeroude gedachte dat
de kosmos zich eens een keer in beweging gezet heeft blijkt dus te kloppen,
maar onjuist is de gedachte dat er iets geweest zou moeten zijn dat hiervan de
oorzaak was. De grote
beweger, oftewel god, blijkt ook wat dit betreft weer een hersenspinsel.
De elementaire deeltjes zetten elkaar in beweging bij het vormen van drie- en
meervoudige combinaties. We moeten nu een vijftal soorten van beweeglijkheid
gaan onderscheiden, afhankelijk van het systeem waarin zij optreden:
Meer info: zie Beweging en Verschijnsel deel 1
De moderne mens
is een wandelende fictie, hij doet alsof hij praktisch handelt en hij gelooft
daar ook in, maar in feite slaat het absoluut nergens op. De kunstenaars
bijvoorbeeld doen alsof
zij zich met de kunst bezig houden, maar in feite volgen zij een intellectueel
beredeneerd gedragspatroon dat met kunstenaarschap niets gemeen heeft. De
medici doen alsof
zij de mensen genezen, ménen dat ook werkelijk, en hebben niet in de gaten dat
zij met een economisch programma bezig zijn en wezenlijk de mensen eerder ziek
maken dan genezen. De hulpverleners doen alsof zij de mensen helpen, maar zijn in feite bezig met
hun eigen maatschappelijke rechtvaardiging. Zo kan je eindeloos doorgaan... Let
op: bedoel ik nu dat men de boel belazert? - Neen, dat bedoel ik niet;
behoudens enkele uitzonderingen is men eerlijk bezig. Men heeft gewoon niet in
de gaten dat vrijwel alle gedoe een doen alsof is. Men is vervreemd van eigen menszijn en men
bevindt zich in een fictieve werkelijkheid. Daarin heeft men zelf geen erg,
allicht niet, want zodra je het in de gaten krijgt kan je niet anders dan er
onmiddellijk mee ophouden. Geen mens kan leven in een illusie.
Vanwaar die fictie? Zie: De
ontwikkeling van de West Europese Cultuur
Terug naar: de Homepage van Rob van
Es voor méér informatie
|
|
|
|